⛈️ Brak Czucia Po Obrzezaniu

Opublikowano 22 Października 2010. Myślę, że swobodnie z tym problemem można poczekać na wizytę kontrolną. takie dolegliwości związane są z częściowym uszkodzeniem nerwów podskórnych w czasie zabiegu. Dolegliwości te będą powoli się wycofywały w miarę regeneracji nerwu. Niestety, ale regeneracja nerwu może trwać nawet Niektórzy twierdzą, że obrzezanie to zwyczaj okrutny i pozbawiony sensu, inni, że niezbędny dla zachowania higieny. W kulturze judaizmu i islamu ma on charakter sakralny. Dlaczego wykonuje się zabieg obrzezania i czy brak napletka wpływa na seks? Spis treściObrzezanie - przyczyny usuwania napletkaPo obrzezaniu seks bez zmianObrzezanie kobiet Wiele narodów i plemion uważa obrzezanie za jeden z ważniejszych obrzędów. Usunięcie napletka służy określeniu przynależności plemiennej, zwiększeniu płodności, uczynieniu z chłopca mężczyzny - rytuały towarzyszące zabiegowi symbolizują przechodzenie z dzieciństwa do męskości. U Żydów wykonuje się go chłopcom w ósmym dniu po urodzeniu, na Półwyspie Arabskim w dniu siódmym, 14 lub 21, a na wyspie Flores w wieku 20-30 lat. Obcięty napletek bywa przedmiotem magicznym. Może być spalony (Australia, Salwador), grzebany w ziemi (plemiona Kafrów, Kikuju), umieszczony w wodzie (Kubu z Sumatry), dawany do zjedzenia krowie (Hora z Madagaskaru) lub suszony, a następnie noszony na szyi przez siostrę obrzezanego (Arunta). Poradnik Zdrowie: Zdrowo Odpytani, odc. 2 Seksualność Obrzezanie - przyczyny usuwania napletka Najstarszym uzasadnieniem potrzeby usunięcia napletka jest higiena intymna. Zdrowotny walor zabiegu potwierdzają współczesne autorytety medyczne. Dr Bruce Patterson z Children's Memorial Hospital w Chicago uważa, że obrzezani mężczyźni rzadziej zapadają na kiłę i rzeżączkę, a ich partnerki sporadycznie chorują na raka szyjki macicy. Dzieje się tak dlatego, że obrzezanie zmniejsza ryzyko infekcji. W ochronie przed wirusami ważną rolę odgrywa zawarta w skórze keratyna. W napletku, który bardzo łatwo ulega rozmaitym zakażeniom, jest bardzo mało keratyny, a więc nie może on być skuteczną barierą dla wirusów. Dlatego, zdaniem Pattersona, powinien być usuwany. Na potwierdzenie swojej teorii uczony dodaje, że wśród obrzezanych mężczyzn dwukrotnie rzadziej dochodzi do zakażenia wirusem HIV. Prawdą jest, że nieobrzezani chłopcy często miewają stulejkę. Dolegliwość polega na tym, że napletek jest za ciasny i nie zsuwa się z żołędzi. Prowadzi to do częstych zakażeń i bólu, a w skrajnych przypadkach nawet do rozwoju choroby nowotworowej penisa i jego amputacji. Coraz częściej do leczniczego obrzezania wykorzystuje się laserowy nóż chirurgiczny. Po obrzezaniu seks bez zmian Zwolennicy zabiegu twierdzą także, że zapobiega on zakażeniom wirusem brodawki płciowej, infekcjom dróg moczowych, problemom z płodnością i nerwicom na tle seksualnym. Nieobrzezani nie odczuwają podobno pełni satysfakcji ze współżycia. Ale badania obrzezanych mężczyzn nie potwierdziły znaczącego wpływu tego zabiegu na jakość życia seksualnego. Obaliły powszechne przekonanie, że wydłuża on czas trwania stosunku i opóźnia wytrysk nasienia. Obrzezanie kobiet Około 130 milionów dziewcząt w 28 krajach Afryki i Azji jest poddawanych zabiegowi wycięcia łechtaczki, a czasem też warg sromowych mniejszych, i zaszyciu wejścia do pochwy. Przeprowadza się go w prymitywnych warunkach, bez znieczulenia, nożem, a wywołany tym krwotok jest bardzo trudny do zatamowania. Na ranę przykłada się gnijące rośliny, a nawet zwierzęce odchody. Do najczęstszych powikłań należą: nerwiak w okolicy łechtaczki wywołujący silne bóle, blizny zwężające krocze i utrudniające w przyszłości poród. U podstaw obrzezania kobiet leży przekonanie, że przyjemność erotyczna jest przejawem zdrady małżeńskiej, chociaż nie ma na ten temat ani jednego słowa w Biblii czy Koranie. Czytaj też: Stulejka - co to takiego? Witam, mam pytanie, jestem po zabiegu laparoskopi, mam problem ponieważ po przebudzeniu czuje w kciuku ciągłe mrowienie, i wzdluz kciuja do lokcia mam jakby brak czucia reki, jest to prawa reka co utrudnia mi zycie, welfron nialam w prawej rece wlasnie w tej co nie mam czucia, najprawdopidobniej jakos zle mialam ulozona reke podczas zabiegu, nie mam w niej w ogole sily, nie mofe utrzymac Witam , mam 13,5 lat i dzisiaj w szkole na apelu jak siedziałam zdrętwiały mi obie nogi i straciłam w nich czucie nie potrafiłam wstać, nie mogłam się utrzymać na nogach, były jak z gumy , przewracałam się za każdym razem jak próbowałam się podnieść. Czasami nie mam czucia w jednej z nóg , czasami z jednej z rąk, ale jest to bardzo rzadko. Często drętwieją mi nogi, czasami ręce, czasami twarz. Do tej pory czuje mrowienie w nogach i ręku. Czy to normalne? Cytuj
  1. Հυρичեср μ
  2. Трθ иφωчիլ йο
Przeglądaj 665 profesjonalne obrzezanie zdjęcia stock, obrazy & obrazów dostępne bezpłatny. Pobierz zdjęcia o Obrzezanie. Bezpłatne lub z licencją Royalty-Freed zdjęcia i obrazy. Używaj ich w projektach komercyjnych na podstawie dożywotnich i światowych licencji. Dreamstime jest największą społecznością zajmującą się Znieczulenie jest szeregiem działań medycznych, które ma na celu wprowadzenie pacjenta w stan bezbolesności. Znieczulenie wykonuje zazwyczaj lekarz anestezjolog, ale niektórych przypadkach znieczulenie miejscowe może być również przeprowadzane przez chirurga czy stomatologa. Rodzaj znieczulenia jest dobierany przede wszystkim w zależności od rodzaju operacji czy zabiegu diagnostycznego oraz do stanu zdrowia pacjenta i chorób współistniejących. spis treści 1. Znieczulenie podpajęczynówkowe Przebieg znieczulenia podpajęczynówkowego i jego skuteczność Znieczulenie podpajęczynówkowe jednostronne Jakie zabiegi wykonywane są w znieczuleniu podpajeczynówkowym? Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia podpajęczynówkowego Powikłania znieczulenia podpajęczynówkowego 2. Znieczulenie zewnątrzoponowe Przebieg znieczulenia zewnątrzoponowego Wskazania do zastosowania znieczulenia zewnątrzoponowego Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego Powikłania znieczulenia zewnątrzoponowego Znieczulenie zewnątrzoponowe podczas porodu Ból pooperacyjny rozwiń 1. Znieczulenie podpajęczynówkowe Znieczulenie podpajęczynówkowe jest rodzajem blokady centralnej, w którym lek znieczulenia przewodowego podawany jest w bezpośrednie sąsiedztwo rdzenia kręgowego (do worka oponowego, bezpośrednio do płynu mózgowo-rdzeniowego). Efektem jego działania jest odwracalna blokada przewodnictwa bodźców w korzeniach nerwowych, co skutkuje blokadą czuciową, ruchową i współczulną. Zobacz film: "Przeciwwskazania do znieczulenia zewnątrzoponowego" Zasięg blokady czuciowej określany jest dermatomami odpowiadającymi obszarom skóry unerwionym czuciowo przez nerwy segmentu rdzenia kręgowego. Blokada czuciowa oceniana jest na podstawie wrażliwości pacjenta na bodźce związane z różnicą temperatury (ciepło, zimno), czuciem dotyku i bólu. Blokada ruchowa powstaje w wyniku zahamowania przewodnictwa w nerwach ruchowych. Blokada współczulna jest związana z zahamowaniem przewodnictwa w przedzwojowych włóknach współczulnych. W efekcie w czasie tego znieczulenia w obszarze znieczulonym pacjent nic nie czuje: nie ma czucia dotyku, czucia temperatury, a zwłaszcza nie odczuwa jakiegokolwiek bólu. Nogi pacjenta są jakby zdrętwiałe, nie może nimi poruszać, odczuwa w nich przyjemne ciepło. Bezpieczeństwo tego znieczulenia polega także na tym, że wszystkie struktury nerwowe nie są niszczone poprzez przecinanie igłą, tylko rozsuwane na boki. Znieczulenie to wykonywane jest jedynie w okolicy lędźwiowej. Wykonywanie nakłucia na poziomie lędźwiowym kręgosłupa, na wysokości nie wyższej niż kręgi L3 i L4, pozwala uniknąć przypadkowego nakłucia rdzenia kręgowego i wiążących się z tym następstw (rdzeń kręgowy kończy się wyżej, a następnie przechodzi w tak zwany koński ogon). W porównaniu do znieczulenia zewnątrzoponowego działa ono szybciej. Najczęściej metoda ta wykorzystywana jest przy cesarskich cięciach i operacjach w obrębie dolnej części jamy brzusznej i krocza. Przebieg znieczulenia podpajęczynówkowego i jego skuteczność Przed przygotowaniem do operacji należy zostać do zabiegu zakwalifikowanym przez anestezjologa, czyli lekarza, który będzie dokonywał znieczulenia podczas zabiegu. W tym celu lekarz w pierwszej kolejności zbierze dokładny wywiad, w którym zapyta o reakcje alergiczne i tolerancję stosowanych środków znieczulających i przeciwbólowych. Lekarz zapyta również o przebyte choroby, stosowane obecnie leki, wagę i wzrost. W następnej kolejności konieczne jest przeprowadzenie badania fizykalnego (z oceną uzębienia, szyi, ruchomości kręgosłupa, zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa). Wskazana jest również ocena parametrów laboratoryjnych. Po ustaleniu najkorzystniejszej metody znieczulenia anestezjolog przedstawia swoje propozycje pacjentowi. Lekarz wyjaśnia pacjentowi również szczegóły postępowania przed, podczas i po znieczuleniu. Zapoznaje z czynnikami ryzyka i przedstawia ewentualne metody postępowania. Ostateczny wybór metody znieczulenia następuje po uzgodnieniu jej z pacjentem – pacjent musi wyrazić świadomą pisemną zgodę na znieczulenie. Ten etap jest niezbędny w celu zapewnienia bezpieczeństwa podczas operacji. Przed operacją wykonywane są przynajmniej podstawowe badania: oznaczenie grupy krwi, morfologii, parametrów krzepnięcia, wykonywane jest zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej oraz EKG serca. Jeżeli operacja wykonywana jest w trybie planowym, wskazane jest również wyleczenie możliwych ognisk infekcji – na przykład próchniczych zębów. W trybie planowym warto rozważyć również szczepienie przeciwko WZW B. Po zbadaniu przez lekarza anestezjologa pacjent jest oceniany wg skali ASA (Amerykańskie Towarzystwo Anestezjologów). Skala ta opisuje stan ogólny pacjenta poddawanego znieczuleniu. Skala jest pięciostopniowa. I. Pacjent nieobciążony chorobami, poza schorzeniem będącym przyczyną operacji. II. Pacjent obciążony niewielką lub średnio-ciężką chorobą ogólnoustrojową, bez współistnienia zaburzeń czynnościowych – na przykład stabilna choroba wieńcowa, wyrównana cukrzyca, wyrównane nadciśnienie tętnicze. III. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową – na przykład zdekompensowana cukrzyca. IV. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową stale zagrażającą życiu. V. Pacjent bez szans przeżycia 24 godzin – niezależnie od sposobu leczenia. Niekiedy przed kwalifikacją do operacji oprócz konsultacji anestezjologicznej muszą odbyć się inne konsultacje lekarzy specjalistów – dochodzi do tego w sytuacjach, gdy pacjent choruje na schorzenia, którymi na co dzień anestezjolog się nie zajmuje. Podczas oczekiwania na operację pacjent jest zwykle informowany, jak powinien się do niej przygotować. Informacji tych udziela także lekarz, który kieruje na zabieg. W tygodniu poprzedzającym badanie nie należy przyjmować leków zawierających aspirynę oraz rozrzedzających krew. Jeżeli w leczeniu mają zastosowanie pochodne kumaryny, konieczne jest odstawienie farmakoterapii około tydzień przez operacją, a w zastępstwie do leczenia lekarz przepisze zastrzyki podskórne zawierające heparynę drobnocząsteczkową. Preparaty te są dostępne w jednorazowych ampułkostrzykawkach, a ich podanie jest bardzo proste. Po operacji będzie możliwe powrócenie do poprzedniej terapii. Również w okresie okołooperacyjnym zmianie może podlegać leczenie cukrzycy - często, jeżeli leczenie przebiega przy użyciu leków doustnych, konieczne może okazać się czasowe leczenie za pomocą insuliny. Po kwalifikacji do znieczulenia najpierw pacjent zostaje przewieziony do sali przygotowawczej lub operacyjnej. Niekiedy stosowana jest również premedykacja, polegająca na podaniu uspokajających leków doustnie. Znieczulenie podpajęczynówkowe wykonywane jest w sali spełniającej kryteria jałowości, podobnie warunki przygotowania miejsca wprowadzenia igły muszą być traktowane jak przygotowanie pola operacyjnego. Pacjent ma zakładane wkłucie obwodowe do żyły (venflon). Następnie konieczne jest przyjęcie odpowiedniej pozycji ciała najlepszej do wykonania znieczulenia rdzeniowego. Wkłucie odbywa się w dolnej części pleców. Pacjent kładzie się w pozycji na boku – głowa jest wtedy przygięta do mostka, kolana podciągnięte są do brzucha. Pacjent może mieć również zakładane znieczulenie w pozycji siedzącej. Siedzi wtedy na stole, pochylony nieco do przodu. Pozycja taka jest preferowana u osób bardzo otyłych. W następnej kolejności lekarz myje środkiem odkażającym okolicę pleców, w której zostanie wykonane nakłucie, które następnie zostaje obłożone jałowymi serwetami, by zminimalizować ryzyko przedostania się bakterii i drobnoustrojów chorobotwórczych do światła rdzenia kręgowego. Przed podaniem znieczulenia rdzeniowego konieczne jest znieczulenie miejscowe skóry nad kręgosłupem – środek znieczulający podawany jest w postaci zastrzyku - pacjent odczuwa niewielkie ukłucie skóry i niewielkie szczypanie. Po znieczuleniu miejscowym przez znieczuloną skórę jest prowadzona igła do środka, do przestrzeni podpajęczynówkowej. Igła służąca do wykonania znieczulenia jest delikatna. Wkłucie wykonuje się pomiędzy kręgami. Kolejno przebija się skórę, tkankę podskórną, trzy więzadła, które stawiają określony opór. Następnie przebija się oponę twardą i znajdujemy się w zamierzonym miejscu. Wprowadzenie igły do przestrzeni może być nieprzyjemne dla pacjenta, ale powinno być bezbolesne. Znieczulenie podpajęczynówkowe wykonywane jest bardzo cienkimi igłami o specjalnie skonstruowanym ostrzu, dzięki czemu więzadła są rozsuwane, a nie rozcinane. Igła wprowadzana jest o około 1-2 mm głębiej niż przy znieczuleniu zewnątrzoponowym (przebija ona oponę twardą). Następnie podaje się środek znieczulający do przestrzeni podpajęczynówkowej. Do przestrzeni podpajęczynówkowej podaje się kilkukrotnie mniejszą objętość leku aniżeli do przestrzeni zewnątrzoponowej. Znieczulenie zaczyna się rozwijać po około 5 minutach (często w chwili podania). Po 20 minutach od chwili podania pacjent jest znieczulony. W czasie znieczulenia podpajęczynówkowego pacjent raczej nie śpi. Gdy pożądane jest uzyskanie snu, wtedy znieczulenie podpajęczynówkowe jest łączone albo z sedacją (uzyskuje się wtedy uspokojenie pacjenta i płytki sen), albo z płytkim znieczuleniem ogólnym (uzyskuje się sen). Znieczulenie podpajęczynówkowe zapewnia doskonałą bezbolesność, natomiast sedacja uspokojenie pacjenta i sen. Znieczulenie podpajęczynówkowe jest znieczuleniem pewnym – to znaczy, że zawsze po podaniu uzyskujemy efekt przeciwbólowy. Czas trwania blokady wynosi przeciętnie od 1,5 do 3 godzin. Podczas znieczulenia podpajęczynówkowego monitoruje się stan pacjenta: ciśnienie krwi, tętno oraz inne funkcje organizmu. Płyny podaje się dożylnie, aby zapobiec odwodnieniu i niskiemu ciśnieniu krwi. Pacjent w trakcie podawania znieczulenia może znajdować się w pozycji siedzącej lub leżącej. Znieczulenie podpajęczynówkowe zwykle jest wykonywane poprzez pojedyncze nakłucie, rzadko wprowadza się cewnik do przestrzeni podpajęczynówkowej. Po zakończonym zabiegu pacjent jest przewożony na salę pooperacyjną lub na oddział, w którym wcześniej leżał. Pacjent po zabiegu musi pozostać w pozycji leżącej, zupełnie na płasko, przez okres kilku najbliższych godzin po zabiegu. Nie wolno podnosić głowy, wstawać ani siadać. Znieczulenie podpajęczynówkowe jednostronne W znieczuleniu podpajęczynówkowym jednostronnym możliwe jest uzyskanie znieczulenia tylko jednej strony ciała, na przykład operowanej kończyny dolnej. W tym samym czasie druga kończyna pozostaje nieznieczulona. Znieczulenie podpajęczynówkowe jednostronne w małym stopniu wpływa na układ krążenia pacjenta (znacznie rzadziej pojawia się spadek ciśnienia, które podczas zwykłego znieczulenia podpajęczynówkowe jest częste). Podczas wykonywania znieczulenia jednostronnego wymaga się od pacjenta pozostawania w pozycji bocznej, na chorej stronie przez okres około 20 minut, aż podany lek zwiąże się z odpowiednimi strukturami nerwowymi po znieczulanej stronie. Technika wykonania znieczulenia podpajęczynówkowego jednostronnego jest trudniejsza. Jakie zabiegi wykonywane są w znieczuleniu podpajeczynówkowym? Blokada podpajęczynówkowa jest idealnym znieczuleniem do operacji wykonywanych poniżej pępka. Do najczęstszych zabiegów wykonywanych w technice znieczulenia podpajęczynówkowego należą operacje ginekologiczno-położnicze, urologiczne. Ponadto operacje chirurgiczne w obrębie dolnego odcinka jamy brzusznej oraz operacje ortopedyczne. Poniżej przykłady zabiegów, w których może zostać zastosowane znieczulenie podpajęczynówkowe: Zabiegi ortopedyczne i chirurgiczne w obrębie kończyn dolnych; Artroskopia stawu kolanowego; Przezcewkowe wycięcie gruczołu krokowego; Zabiegi urologiczne w obrębie dolnych dróg moczowych; Litotrypsja (kruszenie) kamieni moczowych; Operacje przepuklin: udowej, pachwinowej, mosznowej; Operacje żylaków kończyn dolnych; Operacje w okolicy odbytu; Operacje ginekologiczne. Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia podpajęczynówkowego Brak zgody pacjenta; Zakażenie w miejscu wkłucia – może skutkować wprowadzeniem drobnoustrojów do płynu mózgowo-rdzeniowego; Zaburzenia krzepnięcia krwi; Zakażenie ogólnoustrojowe; Niektóre schorzenia neurologiczne; Niewyrównana gospodarka wodno-elektrolitowa organizmu; Niewyrównane nadciśnienie tętnicze; Ciężkie wady wrodzone serca; Niestabilna choroba niedokrwienna serca; Zaawansowane zmiany w obrębie stawów kręgosłupa okolicy lędźwiowej. Powikłania znieczulenia podpajęczynówkowego Znieczulenie podpajęczynówkowe jest zabiegiem bezpiecznym. Ze względu na miejsce wkłucia (czyli jedynie okolica lędźwiowa) nie ma możliwości uszkodzenia rdzenia kręgowego, gdyż tak nisko struktura ta nie sięga. Najczęściej pojawiające się objawy niepożądane to: Spadek ciśnienia tętniczego – jest to powikłanie dość częste, ale odpowiednie monitorowanie pacjenta pozwala uniknąć wystąpienia dolegliwości; spadek ciśnienia jest najbardziej odczuwalny dla pacjentów z wysokim ciśnieniem tętniczym. Bóle pleców w miejscu wkłucia o charakterze przemijającym, trwające 2-3 dni. Zaburzenia rytmu serca, w tym bradykardia. Nudności, wymioty. Zatrzymanie moczu. Popunkcyjne bóle głowy - powstają w wyniku nakłucia opony twardej i następującego później wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego do przestrzeni zewnątrzoponowej. Krwiak w okolicy, w której podaje się lek znieczulający, z towarzyszącymi ubytkami neurologicznymi – w praktyce powikłanie bardzo rzadkie, ale poważne. Popunkcyjne bóle głowy mogą się zdarzyć jedynie po znieczuleniu podpajęczynówkowym, bo tylko w tym znieczuleniu anestezjolog celowo punktuje oponę twardą, aby podać środek znieczulenia miejscowego do przestrzeni podpajęczynówkowej, która jest umiejscowiona za oponą twardą. W prawidłowo wykonanym znieczuleniu zewnątrzoponowym nie dochodzi do popunkcyjnch bólów głowy, ponieważ opona twarda pozostaje w trakcie znieczulenia nienaruszona. Popunkcyjne bóle głowy zdarzają się z różną częstotliwością. Częściej dotykają osób młodych i położnic. Ból taki może pojawić się od 24 do 48 h po wykonanym znieczuleniu. Najczęściej ból taki trwa 2-3 dni i samoistnie ustępuje. Do powstawania bólu głowy przyczynia się stosowanie grubych igieł punkcyjnych - im cieńsza igła punkcyjna, tym mniejsze prawdopodobieństwo powstania późniejszych dolegliwości. Znaczenie ma również rodzaj zakończenia igły. Jeżeli dojdzie do powstania popunkcyjnych bólów głowy, zastosowanie mają leki przeciwbólowe, konieczne jest również pozostawanie w pozycji leżącej. W niektórych przypadkach wykonuje się łatę zewnątrzoponową z krwi własnej pacjenta. Niektórzy anestezjolodzy zalecają leżenie na płasko przez okres kilku godzin po zabiegu i znieczuleniu. Dobór odpowiedniego rodzaju znieczulenia zależy od indywidualnej kwalifikacji pacjenta, w zależności od jego stanu klinicznego, jak również planowanego zabiegu. Bardzo ważne oprócz samego wykonania znieczulenia jest szczegółowe monitorowanie pacjenta prowadzone zarówno przez lekarza anestezjologa, jak i wyszkoloną pielęgniarkę. Ten typ znieczulenia jest najczęściej bezpieczny, a nawet w przypadku pojawienia się objawów niepożądanych często są one przemijające. Znieczulenie to jest często przeprowadzane w przypadku operacji zlokalizowanych poniżej pępka i pozwala na uniknięcie znieczulenia ogólnego. 2. Znieczulenie zewnątrzoponowe Znieczulenie zewnątrzoponowe polega na wprowadzeniu do przestrzeni zewnątrzoponowej (znajduje się w środku kręgosłupa) cienkiego polietylenowego cewnika średnicy około 1 mm. Następnie podaje się przez niego leki znieczulające, które łagodzą dolegliwości bólowe. Ten rodzaj znieczulenia należy do grupy tak zwanych blokad centralnych. Zarówno znieczulenie zewnątrzoponowe, jak i podpajęczynówkowe jest bardzo efektywną techniką zapewniającą głęboką i długotrwałą blokadę bez konieczności prowadzenia znieczulenia ogólnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe jest również najbardziej skuteczną formą terapii bólu, także pooperacyjnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe to najpopularniejsze znieczulenie przy porodzie. Zaletą znieczulenia zewnątrzoponowego jest to, że rodząca nie odczuwa bolesnych skurczów porodowych oraz że ten rodzaj znieczulenia pozwala odpocząć podczas przedłużającego się porodu, uspokoić się i skoncentrować na porodzie. W przypadku cesarskiego cięciaznieczulenie zewnątrzoponowe pozwala być przytomną i uśmierza ból po porodzie. Przebieg znieczulenia zewnątrzoponowego Oprócz chirurgicznej kwalifikacji do zabiegu, przed przygotowaniem do operacji każdego pacjenta czeka kwalifikacja anestezjologiczna przeprowadzana przez lekarza specjalistę. W tym celu lekarz w pierwszej kolejności zbierze dokładny wywiad. Podczas wywiadu lekarz będzie wypytywał o reakcje alergiczne i tolerancję stosowanych środków znieczulających oraz przeciwbólowych. Ważne są również przebyte choroby towarzyszące oraz stosowane przez pacjenta leki. W następnej kolejności lekarz przeprowadzi badanie fizykalne, szczególną uwagę zwróci na ocenę uzębienia, ruchomośź i budowę szyi, zmiany w obrębie kręgosłupa, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa). Przed zabiegiem wskazana jest również ocena parametrów laboratoryjnych (morfologii, grupy krwi, elektrolitów, czasów krzepnięcia). W tym etapie ustalany jest również najkorzystniejszy dla danego pacjenta rodzaj znieczulenia. Następnie lekarz opisuje szczegóły postępowania przed, podczas i po znieczuleniu. Pacjent powinien zapoznać się również z czynnikami ryzyka zarówno operacji, jak i znieczulenia. Ostateczny wybór metody znieczulenia następuje po uzgodnieniu jej z pacjentem – konieczne jest wyrażenie przez pacjenta świadomej zgody. Ten etap jest koniecznym elementem w celu zapewnienia bezpieczeństwa pacjenta podczas operacji. Przed operacją wykonywane są zazwyczaj podstawowe badania: oznaczenie grupy krwi, morfologii krwi obwodowej, parametrów krzepnięcia, poziomów elektrolitów, wykonywane jest zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej oraz badanie elektrogardiograficzne serca. Jeżeli operacja wykonywana jest w trybie planowym, wskazane jest również wyleczenie możliwych ognisk infekcji – na przykład próchniczych zębów. Po zbadaniu przez lekarza anestezjologa pacjent jest oceniany wg skali ASA (Amerykańskie Towarzystwo Anestezjologów). Skala ta opisuje stan ogólny pacjenta poddawanego znieczuleniu. Skala jest pięciostopniowa. I. Pacjent nieobciążony chorobami, poza schorzeniem będącym przyczyną operacji. II. Pacjent obciążony niewielką lub średnio-ciężką chorobą ogólnoustrojową, bez współistnienia zaburzeń czynnościowych – na przykład stabilna choroba wieńcowa, wyrównana cukrzyca, wyrównane nadciśnienie tętnicze. III. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową – na przykład zdekompensowana cukrzyca. IV. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową stale zagrażającą życiu. V. Pacjent bez szans przeżycia 24 godzin – niezależnie od sposobu leczenia. Niekiedy przed kwalifikacją do operacji oprócz konsultacji anestezjologicznej muszą odbyć się inne konsultacje specjalistyczne – dochodzi do tego w sytuacjach, gdy pacjent choruje na schorzenia, którymi na co dzień anestezjolog się nie zajmuje (na przykład w przypadku zrekompensowanej cukrzycy, zmian endokrynologicznych). Jeżeli pacjent jest leczony przewlekle, to najczęściej podczas oczekiwania na operację jest informowany, jak powinien się do zabiegu przygotować. Informacji tych udziela także lekarz, który kieruje na zabieg. W tygodniu poprzedzającym badanie nie należy przyjmować leków zawierających aspirynę oraz wpływające na krzepnięcie krwi. Jeżeli w leczeniu mają zastosowanie pochodne kumaryny, konieczne jest odstawienie farmakoterapii zwykle 7 dni przez operacją, a w zastępstwie do leczenia lekarz przepisze zastrzyki podskórne zawierające heparynę drobnocząsteczkową. Preparaty te są dostępne w jednorazowych ampułkostrzykawkach, a ich podanie jest bardzo proste. Również w okresie okołooperacyjnym zmianie może podlegać leczenie cukrzycy - często, jeżeli leczenie przebiega przy użyciu leków doustnych, konieczne może okazać się czasowe leczenie za pomocą insuliny, która po zakończeniu okresu okołooperacyjnego przy braku przeciwwskazań ponownie zmieniana jest na tabletki doustne. W dniu operacji pacjent zostaje przewieziony do sali przygotowawczej lub operacyjnej. Znieczulenie zewnątrzoponowe wykonywane jest w sali spełniającej kryteria jałowości, podobnie warunki przygotowania miejsca wprowadzenia igły muszą być traktowane jak przygotowanie pola operacyjnego. Pacjent ma zakładane wkłucie obwodowe do żyły. Następnie konieczne jest przyjęcie odpowiedniej pozycji ciała najlepszej do wykonania znieczulenia rdzeniowego. Wkłucie odbywa się najczęściej w dolnej części pleców. Pacjent kładzie się w pozycji na boku – głowa jest wtedy przygięta do mostka, kolana podciągnięte są do brzucha. Pacjent może mieć również wykonywane znieczulenie w pozycji siedzącej. Pacjent siedzi wtedy na stole, pochylony nieco do przodu. Pozycja taka jest preferowana u osób bardzo otyłych. W następnej kolejności lekarz myje środkiem odkażającym okolicę pleców, w której zostanie wykonane nakłucie. Następnie zdezynfekowane miejsce zostaje obłożone jałowymi serwetami, by zminimalizować ryzyko przedostania się bakterii i drobnoustrojów chorobotwórczych do światła rdzenia kręgowego. Przed podaniem znieczulenia rdzeniowego stosowane jest znieczulenie miejscowe skóry nad kręgosłupem – pacjent odczuwa niewielkie ukłucie skóry i niewielkie szczypanie. Po znieczuleniu miejscowym przez znieczuloną skórę jest prowadzona igła do środka, do przestrzeni zewnątrzoponowej. Igła służąca do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego jest delikatna. Wkłucie wykonuje się pomiędzy kręgami. Kolejno przebija się skórę, tkankę podskórną, trzy więzadła, które stawiają określony opór. Wprowadzenie igły do przestrzeni zewnątrzoponowej może być nieprzyjemne dla pacjenta, ale powinno być bezbolesne. Znieczulenie wykonywane jest bardzo cienkimi igłami o specjalnie skonstruowanym ostrzu, dzięki czemu więzadła są rozsuwane, a nie rozcinane. Do przestrzeni zewnątrzoponowej wprowadza się małą rurkę lub cewnik. Igła zostaje ostrożnie wyjęta, w miejscu nakłucia zostawia się natomiast cewnik, przez który podaje się leki. Cewnik przykleja się do pleców, aby nie wyślizgnął się. Następnie podaje się środek znieczulający. Do przestrzeni zewnątrzoponowej podaje się kilkukrotnie większą objętość leku aniżeli do przestrzeni podpajęczynówkowej. Znieczulenie zewnątrzoponowe może być założone w czterech odcinkach kręgosłupa: szyjnym, piersiowym, lędźwiowym, krzyżowym. Podczas znieczulenia zewnątrzoponowego monitoruje się stan pacjenta: ciśnienie krwi, tętno oraz inne funkcje organizmu. Płyny podaje się dożylnie, aby zapobiec odwodnieniu i niskiemu ciśnieniu krwi. Po zakończonym zabiegu pacjent jest przewożony na salę pooperacyjną lub na oddział, w którym wcześniej leżał. Pacjent po zabiegu musi pozostać w pozycji leżącej, zupełnie na płasko, przez okres kilku najbliższych godzin po zabiegu. Nie wolno podnosić głowy, wstawać ani siadać. Wskazania do zastosowania znieczulenia zewnątrzoponowego Wskazaniem do zastosowania znieczulenia zewnątrzoponowego są najczęściej: Zabiegi operacyjne na kończynach dolnych, zwłaszcza jeżeli związane są z dużą bolesnością po zabiegu, np. wymiana stawu biodrowego, operacje stawu kolanowego. Zabiegi naczyniowe - operacje pomostowania naczyń biodrowych, operacje tętniaków aorty. Umożliwia długotrwałą terapię bólu pooperacyjnego, zapobiega powikłaniom zatorowo-zakrzepowym, pozwala na szybkie dokonanie ponownej operacji w przypadku niepowodzenia pierwszego zabiegu. Zabiegi usunięcia żylaków kończyn dolnych. Zabiegi operacyjne w obrębie jamy brzusznej - jest wtedy kojarzone zwykle z płytkim znieczuleniem ogólnym. Duże zabiegi w obrębie klatki piersiowej - zabiegi z zakresu torakochirurgii (operacje płuc), zabiegi z zakresu kardiochirurgii. Zabiegi urologiczne, zwłaszcza w obrębie dolnych dróg moczowych. Zwalczanie bólu pooperacyjnego. Znieczulenie podczas porodu. Jest to obecnie najdoskonalszy i najbardziej skuteczny sposób zwalczania bólu w okresie pooperacyjnym oraz okołoporodowym. Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego Najpopularniejsze przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego: Brak zgody pacjenta. Zakażenie w miejscu wkłucia – może skutkować wprowadzeniem drobnoustrojów do płynu mózgowo-rdzeniowego. Zaburzenia krzepnięcia krwi. Zakażenie ogólnoustrojowe. Niektóre schorzenia neurologiczne. Niewyrównana gospodarka wodno-elektrolitowa organizmu. Niewyrównane nadciśnienie tętnicze. Ciężkie wady wrodzone serca. Niestabilna choroba niedokrwienna serca. Zaawansowane zmiany w obrębie stawów kręgosłupa okolicy lędźwiowej. Powikłania znieczulenia zewnątrzoponowego Każde znieczulenie niesie ze sobą pewne ryzyko powikłań. Ważnym elementem zapobiegającym ich wystąpieniu jest zarówno dobre przygotowanie pacjenta, jak i doświadczenie lekarza wykonującego znieczulenie. Oto najczęstsze powikłania po wykonaniu znieczulenia zewnątrzoponowego: Spadek ciśnienia tętniczego – jest to powikłanie dość częste, ale odpowiednie monitorowanie pacjenta pozwala uniknąć wystąpienia dolegliwości; jest najbardziej odczuwalne dla pacjentów z wysokim ciśnieniem tętniczym. Bóle pleców w miejscu wkłucia o charakterze przemijającym, trwające 2-3 dni. Znieczulenie w łaty – w niektórych przypadkach po podaniu znieczulenia niektóre obszary skóry mogą być nieznieczulone; wówczas podaje się pacjentowi kolejną dawkę środka znieczulającego albo silny lek przeciwbólowy, w niektórych sytuacjach konieczne może być zastosowanie znieczulenia ogólnego. Zaburzenia rytmu serca, w tym bradykardia. Nudności, wymioty. Zatrzymanie moczu, trudności z oddawaniem moczu Popunkcyjne bóle głowy - powstają w wyniku nakłucia opony twardej i następującego później wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego do przestrzeni zewnątrzoponowej. Krwiak w okolicy, w której podaje się lek znieczulający, z towarzyszącymi ubytkami neurologicznymi – w praktyce powikłanie bardzo rzadkie, ale poważne. Zapalenie mózgu i opon mózgowo rdzeniowych. Znieczulenie zewnątrzoponowe podczas porodu Podstawowym celem tego znieczulenia jest znaczne zmniejszenie dolegliwości bólowych podczas porodu. Znieczulenie nie eliminuje całkowicie bólu. W znieczuleniu zachowany zostaje odruch parcia. Do przestrzeni zewnątrzoponowej wprowadzany jest cewnik, przez który podawane są leki, kiedy zachodzi taka potrzeba. Zmniejszenie dolegliwości bólowych pojawia się po kilkunastu minutach od chwili podania leku. Znieczulenie może być podane wielokrotnie, w zależności od czasu trwania porodu, z częstotliwością co 1,5-2–3 godziny. Gdy poród się zakończy, cewnik zostanie usunięty. W przypadku komplikacji położniczych w czasie porodu i konieczności wykonania cięcia cesarskiego założone już znieczulenie zewnątrzoponowe może być wykorzystane do znieczulenia cięcia cesarskiego. Leki stosowane w znieczuleniu zewnątrzoponowym stosowane są w tak małych stężeniach, że nie mają zauważalnego wpływu na dziecko. Znieczulenie zewnątrzoponowe stosuje się, gdy rozwarcie wynosi 4 cm. Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego u położnicy są takie same jak u reszty pacjentów. Niestety czasami zdarza się, że znieczulenie zewnątrzoponowe wydłuża czas trwania porodu. Ból pooperacyjny Znieczulenie zewnątrzoponowe jest stosowane nie tylko w trakcie zabiegu operacyjnego, ale jest także kontynuowane w okresie pooperacyjnym w celu zwalczania bólu pooperacyjnego. Po założeniu cewnika zewnątrzoponowego pacjent po operacji wraca na oddział. Dzięki temu ma zapewniony komfort w postaci całkowitej bezbolesności miejsca, w którym wykonano zabieg operacyjny. Leki przeciwbólowe są podawane wtedy do przestrzeni zewnątrzoponowej nawet jeszcze przez dobę po zakończeniu operacji. Dobór odpowiedniego rodzaju znieczulenia zależy od indywidualnej kwalifikacji pacjenta, w zależności od jego stanu klinicznego, jak również planowanego zabiegu. Bardzo ważne oprócz samego wykonania znieczulenia jest szczegółowe monitorowanie pacjenta prowadzone zarówno przez lekarza anestezjologa, jak i wyszkoloną pielęgniarkę. Ten typ znieczulenia jest najczęściej bezpieczny, a nawet w przypadku pojawienia się objawów niepożądanych często są one przemijające. Dzięki tej metodzie możliwe jest wykonywanie części operacji bez konieczności znieczulenia ogólnego, ponadto jest szeroko wykorzystywane podczas porodu oraz walki z bólem pooperacyjnym. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy Członek mojej rodziny jest po operacji naczyniaka rdzenia kręgowego, czego następstwem jest brak czucia od pasa w dół, w obecnie jest na 4-miesięcznej rehabilitacji do końca września 2012 r. Czy jest szansa na to, że odzyska czucie w nogach p Pięć miesięcy temu miałam cesarkę. Pewien czas temu na środku zrobił mi się krwiak, a potem znikł. Teraz nie mam czucia w miejscu, w którym się pojawił. Gdy dotykam to mnie to boli. Chciałabym się dowiedzieć co może być nie tak i gdzie bym mogła się z tym problemem zgłosić. Bardzo dziękuje za odpowiedz i pomoc Zaburzenia czucia związane są z operacją. Przy otwieraniu brzucha przecina się tkanki powłok brzucha, w tym nerwy. Nerwy regenerują się dość długo. Radzę zgłosić się na badanie do lekarza prowadzącego i powiedzieć co Panią niepokoi. Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza. Inne porady tego eksperta
Tłumaczenie "brak czucia" na angielski. Przykładowe zdania: Że nie jęczę nad tym wszystkim, czego brak czuję, to lepiej dla mnie, a i nie gorzej innym.
Obrzezanie nazywane również cyrkumcyzją to zabieg polegający na chirurgicznym wycięciu skóry napletka, czyli fałdu pokrywającego żołądź penisa. Procedura ta należy do jednej z najczęściej wykonywanych zabiegów urologicznych zarówno wśród dorosłych mężczyzn jak i chłopców. Według danych Światowej organizacji Zdrowia aż 30% populacji męskiej decyduje się poddać obrzezaniu zarówno z przyczyn medycznych jak i religijnych. Obrzezanie mające podłoże religijne to zabieg, któremu poddają się głównie wyznawcy islamu oraz judaizmu i ma on związek z naukami płynącymi z tych wierzeń. Zdarzają się również odłamy religijne dla których zabieg ten stanowi jeden z elementów rytuałów inicjacji seksualnej i dojrzałościowej. Z kolei zabieg obrzezania, wykonany ze względów medycznych to zabieg mający na celu ułatwienie pacjentowi funkcjonowania w życiu codziennym i związany jest z pewnymi objawami chorobowymi, które występują u mężczyzny bądź chłopca kwalifikującego się do operacji. Wskazania do zabiegu obrzezania Obrzezanie ze względów medycznych wykonuje się zarówno u dorosłych mężczyzn jak i chłopców po ukończeniu 3 roku życia. O zastosowaniu tej procedury decyduje lekarz, jednak najczęstszymi przypadłościami kwalifikującymi do zabiegu są: stulejka – jest to stan powodujący niemożność odprowadzenia napletka z żołędzi prącia, a schorzenie to stanowi najczęstszą przyczynę do skierowania na zabieg obrzezania; załupek – uwięźnięcie odprowadzonego napletka w rowku zażołędnym, któremu towarzyszy obrzęk i niedokrwienie. W niektórych sytuacjach stan ten może prowadzić do martwicy żołędzi; krótkie wędzidełko – prowadzi do silnego bólu i dyskomfortu podczas stosunku oraz może być przyczyną zmian w krzywiźnie prącia; podejrzenie wystąpienia zmian nowotworowych prącia; powracające infekcje dróg moczowych; częste stany zapalne napletka i żołędzi. Przebieg zabiegu obrzezania w Gdyni Obrzezanie jest to procedura małoinwazyjna i całkowicie bezpieczna a przy tym praktycznie bezkrwawa. Najczęściej wykonywane jest w znieczuleniu miejscowym a wyjątkiem są małe dzieci, które nie chcą współpracować z lekarzem a u których istnieje konieczność zastosowania znieczulenia ogólnego. Zazwyczaj stosuje się ostrzykiwanie miejsca operowanego przy pomocy 1% Lignocainy, która znieczula wybrane partie ciała na czas całego zabiegu i jeszcze jakiś czas po nim. Kolejnym krokiem jest resekcja napletka oraz założenie rozpuszczalnych szwów. Na koniec zakładany jest jałowy opatrunek, a cały zabieg trwa jedynie około 30 minut. Techniki chirurgiczne stosowane podczas zabiegu obrzezania Obrzezanie jest zabiegiem, które może wiązać się z całościowym bądź tylko częściowym usunięciem napletka, dlatego jest wykonywane w jednej z czterech znanych technik: high and tight – po operacji żołądź będzie całkowicie odsłonięta w trakcie spoczynku. Blizna pozabiegowa znajduje się daleko od korony prącia; high and loose – po zastosowaniu tej techniki żołądź będzie częściowo pokryta napletkiem. W stanie wzwodu istnieje możliwość przesuwania skóry; low and tight – wycięta zostaje większość napletka, tak by żołądź pozostała odsłonięta w trakcie spoczynku; low and loose – usunięta zostaje jedynie niewielka część napletka, tak by żołądź w stanie spoczynku w większości była pokryta skórą. Zalecenia przed zabiegiem obrzezania Przed operacją obrzezania, tak jak przed każdym postępowaniem chirurgicznym konieczna jest przedoperacyjna ocena pacjenta, która pozwoli ocenić stan zaburzeń mogących mieć istotny wpływ na wynik zabiegu. Ocena ta ma istotny wpływ na dalszy przebieg leczenia ambulatoryjnego, rodzaj zastosowanego znieczulenia oraz ryzyko okołozabiegowe. Do niezbędnych badań, które należy wykonać przed zabiegiem zalicza się pełna morfologia krwi oraz badanie układu krzepnięcia. Innym istotnym zaleceniem przedoperacyjnym jest bez wątpienia zakaz spożywania alkoholu na dobę przed planowanym zabiegiem obrzezania. Jest to na tyle istotne, ponieważ substancja ta rozrzedza krew co może być przyczyną występowania krwotoków w trakcie zabiegu. Alkohol może mieć również wpływ na działanie znieczulenia. Podobnie na pacjenta mogą działać również leki o działaniu przeciwkrzepliwym, których również nie zaleca się przyjmować na dobę przed obrzezaniem. Istotna jest także nienaganna higiena miejsc intymnych, usunięcie włosów łonowych oraz zaleczenie wszelkich zmian skórnych występujących w tych miejscach. Zalecenia po zabiegu obrzezania Najistotniejszym zaleceniem po zabiegu obrzezania jest utrzymywanie wzmożonej higieny intymnej przez okres od 7 do 10 dni po zabiegu. Zapobiega to występowaniu infekcji oraz ma korzystny wpływ na szybsze gojenie się rany pooperacyjnej. Zaleca się stosowanie preparatu odkażającego Octenisept każdorazowo po oddaniu moczu oraz regularne stosowanie maści z antybiotykiem przepisywanej przez lekarza prowadzącego. Bielizna noszona zaraz po zabiegu powinna być wykonana z naturalnych materiałów i umożliwiać cyrkulacje powietrza wokół rany. Istotne jest również zachowanie całkowitej abstynencji seksualnej przez okres minimum 4 tygodni od zabiegu. Zbliżenia intymne mogą bowiem prowadzić do powstawania mikrourazów, które mogą skutkować rozejściem się operowanych tkanek i powstawaniem brzydkich bliznowaceń. W skrajnych przypadkach może nawet wystąpić brak czucia w członku. Przeciwwskazania do zabiegu obrzezania Jak każdy zabieg chirurgiczny obrzezaniu towarzyszą pewne przeciwwskazania, których występowanie dyskwalifikuje pacjenta do operacji. Są to następujące stany: spodziectwo – wada wrodzona polegająca na występowaniu ujścia cewki moczowej na brzusznej stronie członka; amoniakalne zapalenie skóry inaczej nazywane także pieluszkowym zapaleniem skóry; cofanie się prącia w spoczynku w głąb ciała. Wpływ obrzezania na życie seksualne pacjenta Wpływ obrzezania na jakość życia seksualnego pacjenta jest tematem dosyć spornym. Większość obrzezanych mężczyzn deklaruje znaczną poprawę tej sfery życia jednak występują również przypadki niezadowolonych pacjentów. Pod względem naukowym nie istnieją żadne konkretne badania jasno określające wpływ obrzezania na jakość późniejszych zbliżeń a współczesna medycyna nie znalazła również receptorów sensorycznych na napletku różniących się od tych na reszcie członka. Jedno jest pewne, obrzezanie nie jest w stanie wpłynąć na odczuwanie orgazmu lub go zahamować. dr. Przemysław Rzepecki Doktor Rzepecki jest specjalistą urologiem, posiadającym wieloletnie doświadczenie w pracy zawodowej. Jest absolwentem Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Gdańsku. Należy do Europejskiej Sekcji Urologicznej (Fellows of the European Board of Urology), co pozwala mu na nieustanny rozwój w zakresie urologii i diagnostyki schorzeń układu moczowo-płciowego. Codzienne obowiązki zawodowe wykonuje podczas pracy na oddziale urologicznym w Szpitalu Specjalistycznym im. F. Ceynowy w Wejherowie oraz w Gabinecie Derm-Estetyka, w którym zajmuje się między innymi przeprowadzaniem zabiegu obrzezania w Gdyni i w Gdańsku. dr. Krzysztof Misky Doktor Misky jest absolwentem Wydziału Wojskowo-Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Aktualnie zdobywa specjalizację w dziedzinie urologii. Podczas pracy w gabinecie Derm-Estetyka zajmuje się między innymi wykonywaniem zabiegu obrzezania w Gdańsku i w Gdyni. Codzienne obowiązki zawodowe wykonuje również na Oddziale Urologii Szpitala Specjalistycznego w Wejherowie, w którym bierze czynny udział w pełnym profilu zabiegów urologicznych. Przykłada dużą wagę do walorów estetycznych w leczeniu zabiegowym. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Urologicznego. Obrzezanie Gdynia, Gdańsk – zarezerwuj wizytę: tel. +48 500 430 484
Obrzezanie dotyczy mężczyzn. Kobietom amputuje się cały narząd: wargi sromowe i łechtaczkę - przy okazji często uszkadzając ujście cewki moczowej! W polskim kodeksie karnym to zbrodnia.
FAQ Choroby Zabiegi urologiczne Diagnostyka Na skróty Pytania Środek na ból cewki dostępny bez recepty ~eurologia Czy wytrysk wsteczny może spowodować jakieś komplikacje dla pacjenta? Jakie komplikacje mogą się pojawić u pacjenta z wytryskiem wstecznym? Czy wytrysk wsteczny nasienia do pęcherza moczowego może spowodować jakieś powikłania? Odpowiedź zespołu Wytrysk wsteczny jest zaburzeniem, które z reguły jest oporne na leczenie farmakologiczne. U większości pacjentów po zabiegach na gruczole krokowym przywrócenie prawidłowego wytrysku jest niemożliwe. Wytrysk wsteczny będący wynikiem operacji lub urazów rdzenia kręgowego z reguły nie jest podatny na leczenie farmakologiczne - ewentualne próby leczenia niosą ze sobą więcej możliwych powikłań niż korzyści. Brak wytrysku nie oznacza, że już nigdy nie będzie prawidłowych ejakulacji - obserwowane są przypadki powrótu prawidłowej funkcji zwieracza wewnętrznego u pacjentów po zabiegach neurochirurgicznych. Wytrysk wsteczny powoduje cofanie się nasienia podczas ejakulacji. Zaburzenie to nie stanowi żadnego zagrożenia dla zdrowia pacjenta więc nie wymaga leczenia. Nie są zanane żadne późne powikłania związane z wytryskiem wstecznym. Pacjenci z niską samooceną mogą zgłaszać problemy spowodowane brakiem wytrysku co czasami wymaga pomocy psychologa i stosowania leków antydepresyjnych. Polecane artykuły Polecane filmy
Czucie głębokie (kinestezja) to odczuwanie położenia poszczególnych elementów ciała względem siebie oraz w przestrzeni. Leżąc w łóżku wiemy jak ułożone są ręce czy nogi lub pokonując schody nie musimy na nie patrzeć by nie spaść. W porównaniu do czucia powierzchownego związanego z odbieraniem bodźców poprzez skórę
25 wrz 2012 · Ostatnia odpowiedź: 27 wrz 2012 zastanawiam się czy nie obrzezać się samemu znieczulenia nie potrzebuje bo jestem porażony i w penisie nie mam czucia odpowiedź (1) Odpowiedzi na wszystkie pytania udzielili prawdziwi lekarze Premium Witam, Obrzezanie to zabieg chirurgiczny, który powinien być wykonywany przez chirurga. Samemu to można się tylko pokaleczyć. Zabieg powinien być wykonany w warunkach jałowych, ranę warto zszyć. Po lekarsku można złagodzić okres rekonwalescencji. Teoretycznie wszystko możemy robić sami sobie ale po to są różne profesje żeby różne rzeczy robić w sposób profesjonalny, w miarę bezpieczny i przewidywalny. To moja rada - proszę zgłosić się do rejonowego urologa i poprosić go pomoc z pewnością panu pomoże Pozdrawiam Lubomir Lembas Powiązane pytania Zaczerwienienie przy ujściu cewki moczowej rafakolar121 30 gru 2020 · Ostatnia odpowiedź: 5 sty 2021 Dzień dobry mam problem z zaczerwienieniem przy ujściu cewki moczowej , jakby brakowało tam tkanki. Nie daję ono żadnych objawów chorobowych (robiłem badania i wykluczyłem zapalanie cewki i grzybicę), pojawiło się ono od razu po zabiegu usunięcia wędzidełka i nie zniknęło do dzisiaj ,czy jest możliwe żeby po zabiegu usunięcia wędzidełka powstało takie uszkodzenie mechaniczne? próbowałem już wszystkiego tzn maści i kremów i nic nie pomogło . Czy w takim miejscu wykonuje się zabiegi które mogłyby pozbyć się lub zminimalizować to zaczerwienienie ? Proszę o odpowiedź dziękuję. odpowiedzi (2) Odpowiedzi na wszystkie pytania udzielili prawdziwi lekarze Dzień dobry. To jest, patrząc na zdjęcie, płytkie owrzodzenie. Zdecydowanie polecam kontakt z Lekarzem Operującym, aby to jak najszybciej wyleczyć, i nie doprowadzić do bliznowacenia. Pozdrawiam serdecznie. Dr Bartłomiej Zoń, Specjalista Chirurgii Plastycznej, Specjalista Chirurgii Ogólnej
60 poziom zaufania. Naczyniak płaski z reguły nie jest zmianą groźną jednak czasem może mu towarzyszyć znaczne poszerzenie żył kończyny dolnej (w Pani przypadku stopy) i inne zmiany, jak np. przetoki tęniczo-żylne. Ból, który Pani odczuwa, może być związany z wystąpieniem zakrzepowego zapalnenia żylaków towarzyszących Męskie obrzezanie jest zabiegiem chirurgicznym polegającym na usunięciu napletka, czyli fałdu skórnego pełniącego funkcję osłaniającą żołądź i wędzidełko napletka. Zabieg ten jest przeprowadzany z kilku wskazań: stulejka, nawracające zapalenia napletka i żołędzi, liszaj twardzinowy, rak prącia, a także względy estetyczne i religijne. Poszczególne wskazania zostaną omówione poniżej. Szacuje się, że obrzezanie jest wykonywane u ok 37-39% mężczyzn populacji światowej. Globalnie przyczyny medyczne wykonania zabiegu stanowią ok 30% wskazań, a pozostałe są wynikiem przesłanek estetycznych i religijnych. WSKAZANIA DO WYKONANIA OBRZEZANIA Stulejka (łac. phimosis) – jest to stan, w którym występuje zwężenie napletka utrudniające lub uniemożliwiające jego zsunięcie poza koronę żołędzi prącia (najszersze miejsce żołędzi). Stan ten jest normalny u dzieci i występuje naturalnie do końca 2-3 roku życia, jednak utrzymywanie się lub wystąpienie po okresie dojrzewania jest uznawane za patologię. W dorosłym życiu pojawienie się stulejki może być wynikiem nawracających zakażeń napletka i żołędzi, liszaja twardzinowego, urazów podczas współżycia płciowego lub może wystąpić idiopatycznie (bez znanej przyczyny). Poza badaniem wykonanym przez urologa, wystąpienie stulejki w dorosłości jest wskazaniem do diagnostyki w kierunku cukrzycy. Badania wskazują, że nawet u 12% mężczyzn stulejka może być pierwszym objawem zaburzeń metabolizmu stanowi blisko 50% wskazań do obrzezania u dorosłych (łac. paraphimosis) – stanowi powikłanie stulejki, podczas którego nastąpiło zsunięcie zwężonego napletka poza koronę żołędzi przy braku możliwości ponownego wprowadzenia do pozycji wyjściowej. Załupek jest stanem ostrym objawiającym się bólem i obrzękiem napletka i żołędzi, mogącym w konsekwencji doprowadzić do niedokrwienia i martwicy w przypadku zaniechania leczenia. Pojawienie sią załupka jest wskazaniem do zgłoszenia się do urologa lub oddziału ratunkowego tak szybko jak to możliwe, w celu odprowadzenia załupka w większości przypadków jest wskazaniem do wykonania obrzezania w trybie żołędzi (łac. balanitis) i zapalenie żołędzi i napletka (łac. balanoposthitis) – są to stany zapalne mogące mieć postać ostrą i przewlekłą. Objawiają się bólem, pieczeniem i świądem żołędzi i napletka. W przypadku nawrotów lub stanu przewlekłego może dojść do bliznowacenia napletka i wystąpienia stulejki a także pojawienia się zrostów między blaszką wewnętrzna napletka i żołędzią. Leczenie pierwszej linii obejmuje stosowanie miejscowych leków przeciwbakteryjnych, przeciwgrzybicznych i steroidowych. W przypadku procesów nawrotowych lub przewlekłych stanowi wskazanie do wykonania twardzinowy (łac. lichen sclerosus) – jest przewlekłą zapalną chorobą o nieznanej przyczynie. U mężczyzn objawia się jako zmiana odbarwiająca napletek powodująca jego dekoloryzację do koloru białawego z widocznym włóknieniem. W zaawansowanej postaci nosi nazwę zwężającego zapalenia żołędzi (łac. balanitis xerotica obliterans, BXO), w tym przypadku obserwowane jest wystąpienie stulejki, a także możliwe zwężenie ujścia zewnętrznego i końcowego odcinka cewki niektórych przepadkach wykonanie obrzezania może wyleczyć chorobę, jednak często konieczne jest długookresowe leczenie miejscowe za pomocą maści steroidowych lub takrolimusu, w celu zapobiegania nawrotom. W podejrzanych przypadkach konieczne jest wykonanie badania patomorfologicznego wyciętego napletka, ponieważ istnieje ryzyko współwystępowania raka kolczystokomórkowego prącia. Ponadto pacjenci po leczeniu powinni być poddani długoterminowej płciowe (łac. condylomata acuminata) – brodawki płciowe są w 90% wynikiem infekcji wirusami brodawczaka ludzkiego (HPV) 6 i 11. Zwykle leczenie jest oparte o leki miejscowo-działające lub ablację laserową. Jednak leczenie chirurgiczne (obrzezanie) stanowi metodę o wysokiej skuteczności, szczególnie w przypadku masywnych zmian zlokalizowanych na napletku. Co więcej, wykonanie obrzezania w istotny sposób zmniejsza ryzyko przeniesienia choroby na partnerkę podczas współżycia. Jednak w tym wskazaniu wyższą skutecznością cechuje się zastosowanie estetyczne i czynnościowe – stanowią one popularne wskazania niemedyczne. Badania przeprowadzone w grupie mężczyzn poddanych obrzezaniu z powyższych powodów nie wykazały istotnych różnic przed i po zabiegu z wyłączeniem obserwowanego wydłużenia czasu do wytrysku. Wskaźnik ten przez poddanych zabiegowi pacjentów został oceniony pozytywnie. Jednak wobec innych możliwości leczenia przedwczesnego wytrysku, jego wystąpienie nie może być traktowane jako czysto medyczne wskazanie do leczenia. PRZYGOTOWANIE DO ZABIEGU OBRZEZANIA Obrzezanie u dorosłych mężczyzn jest zwykle wykonywane w znieczuleniu miejscowym. Stąd poza wywiadem medycznym i badaniem fizykalnym, zwykle nie jest wymagane przeprowadzenie innych procedur diagnostycznych. Jednak zachęca się, by w przypadku wystąpienia stulejki u dorosłego, został on poddany podstawowej diagnostyce diabetologicznej (pomiar poziomu glukozy na czczo). ZNIECZULENIE DO ZABIEGU OBRZEZANIA Obrzezanie u pacjentów dorosłych rutynowo jest przeprowadzanie w znieczuleniu miejscowym tzw. blokada nerwowa prącia. Znieczulenie to polega na ostrzyknięciu pęczków nerwowych prącia lekami znieczulającymi zwykle 1% lidokainą w ew. połączeniu z 0,25% bupiwakainą, jest ono wykonywane przez operującego jest wykonywane poprzez wkłucie igły małej średnicy u podstawy prącia na godzinie 2 i 10. Lek znieczulający jest podawany w okolicę nerwów grzbietowych prącia. Następnie igła jest bezboleśnie przemieszczana w nieunerwionej tkance podskórnej w taki sposób, by podany lek rozmieścić na kształt pierścienia. Zwykle 20 ml leku stanowi wystarczająca ilość. Omówiona technika pozwala na uzyskanie szybkiego i całkowitego znieczulenia, przy wykonaniu jedynie 2 wkłuć igły. Skuteczność znieczulenia jest sprawdzana za pomocą test uszczypnięcia napletka. Znieczulenie to znosi dolegliwości bólowe, jednak nie znosi czucia położenia i dotyku, które mogą wyć odczuwane w trakcie zabiegu. Alternatywnymi metodami znieczulenia jest znieczulenie ogólne lub przewodowe, jednak obie techniki wymagają udziału anestezjologa i kompleksowego monitorowania. ZABIEG OBRZEZANIA METODĄ KLASYCZNĄ Technika rękawowa (ang. sleeve technique) – jest stosowana w przypadku możliwości zsunięcia napletka z żołędzi. Po dezynfekcji, jałowym przygotowaniu pola operacyjnego i znieczuleniu, dokonywane jest zaznaczenie linii cięcia na blaszce wewnętrznej napletka (po jego zsunięciu) ok 5-10 mm od korony prącia z zachowaniem naturalnego kształtu wokół wędzidełka napletkowego. Następnie po ponownym sprowadzeniu napletka zaznaczana jest linia cięcia na skórze prącia ok 5-10 mm od korony żołędzi. Po nacięciu skóry następuje połączenie obu cięć i wycięcie napletka. Hemostaza jest uzyskiwana za pomocą elektrokauteryzacji. W przypadku konieczności wykonywane jest wydłużenie wędzidełka napletkowego, następnie skóra prącia i pozostała wewnętrzna blaszka napletka są zszywane za pomocą szwów szybko-wchłanialnych o małej nacięcia grzbietowego (ang. dorsal-slit technique) – jest stosowana w przypadku braku możliwości zsunięcia napletka. Po dezynfekcji, jałowym przygotowaniu pola operacyjnego i znieczuleniu, dokonywane jest nacięcie napletka wzdłuż prącia do czasu rozcięcia zwłókniałego pierścienia umożliwiającego zsunięcie napletka. Pozostałe kroki są tożsame z techniką rękawową. Czas wykonywania zabiegu metodą klasyczną wynosi ok. 30-60 minut w zależności od warunków anatomicznych. ZABIEG OBRZEZANIA METODĄ STAPLEROWĄ Z UŻYCIEM URZĄDZENIA ANASTOMAT STAPLER ZSR-DCA Obrzezanie metodą staplerową z użyciem urządzenia Anastomat Stapler ZSR-DCA jest możliwe w przypadku odprowadzalnego napletka, braku zrostów blaszki wewnętrznej i żołędzi oraz braku innych zaburzeń anatomicznych. W każdym przypadku konieczny jest indywidualny dobór rozmiaru urządzenia. Po dezynfekcji, jałowym przygotowaniu pola operacyjnego i znieczuleniu jednorazowe urządzenie jest umiejscowione w linii cięcia. Następnie po zaciśnięciu urządzenia następuje przecięcie obu blaszek napletka (wewnętrznej i zewnętrznej) i uwolnieniu zszywek. Zszywki w większości przypadków uwalniają się po ok 10 dniach. W przypadku ich utrzymywania się powyżej 1 miesiąca, konieczne jest usunięcie przez lekarza. Czas wykonywania zabiegu metodą staplerową wynosi ok 10-15 minut. POSTĘPOWANIE PO ZABIEGU OBRZEZANIA Bezpośrednio po zabiegu zakładany jest jałowy opatrunek okluzyjny, który powinien być utrzymany przez pierwsze 24 godziny. Po zdjęciu opatrunku pacjent może brać prysznic. Zwykle włączana jest maść z antybiotykiem, którą należy nakładać 2x na dobę i następnie należy zmienić opatrunek. Do czasu wygojenia rany niewskazane jest branie kąpieli w wannie i pływanie. Przy leczeniu metodą klasyczną zakładane są szwy szybkowchłanialne niskiej grubości, które mogą samoistnie odpadać po ok 7-10 dniach. Przy użycia staplera zszywki odpadają samoistnie po ok 10 dniach. Do całkowitego zagojenia rany dochodzi po 3-4 tygodniach od zabiegu. Oszczędzający tryb życia jest zalecany przez pierwsze 48-72 godziny po zabiegu. Po tym czasie możliwy jest powrót do pełnej aktywności. Współżycie płciowe można rozpocząć po całkowitym wchłonięciu się i wypadnięciu szwów (po ok 4-6 tygodniach). Występujące po zabiegu dolegliwości bólowe mogą być łagodne lub umiarkowane. Po zastosowaniu leków przeciwbólowych w większości przypadków całkowicie ustępują. MOŻLIWE POWIKŁANIA Krwawienie – stanowi najczęściej występujące powikłanie po zabiegu obrzezania i dotyczy 1% pacjentów. Postępowanie przy wystąpieniu krwawienia opiera się na zastosowaniu opatrunku o niewielkim stopniu kompresji. Opisane powikłanie po zabiegach z wykorzystaniem staplera jest niezmiernie rany – występuje u ok 0,2-0,4% pacjentów po zabiegu. W leczeniu stosowane są antybiotyki w postaci miejscowej (maść/krem)Rozejście się rany (dehiscencja) – występuje stosunkowo rzadko. W większości przypadków wymaga jedynie dłuższego stosowania maści z żołędzi – stanowi często występujące zjawisko bezpośrednio po zabiegu, ma tendencję do samoistnego ustępowania. Zabieg wykonywany jest przez specjalistę w zakresie urologii dr n. med. Tomasza Piechę w placówce przy Alei KEN 19 (tel. 22 446 77 77 ) Ja jestem czwarty dzień po obrzezaniu całkowitym wraz z usunięciem wędzidełka metodą laserową, ale to dlatego, że od zawsze miałem nieco za krótkie wędzidełko i leciutką stulejkę, a miesiąc czy dwa miesiące temu w końcu doszło do bardzo bolesnego naderwania wędzidełka. Stąd też decyzja o obrzezaniu i moja obecność na forum.
Dlaczego potrzebujemy Twojej zgody? Twoja zgoda jest nam potrzebna, aby zgodnie z prawem przekazać wybranemu przez Ciebie Profesjonaliście informacje o zadanym przez Ciebie pytaniu. Informujemy Cię, że zgoda może zostać w każdej wycofana, jednak nie wpływa to na ważność przetwarzania przez nas Twoich danych osobowych podjętych w momencie, kiedy zgoda była informacje o moim pytaniu trafią do Profesjonalisty? Tak. Udostępnimy wybranemu przez Ciebie Profesjonaliście informacje o Tobie i zadanym przez Ciebie pytaniu. Dzięki temu Profesjonalista może się do niego mam prawa w związku z wyrażeniem zgody? Możesz w każdej chwili cofnąć zgodę na przetwarzanie danych osobowych. Masz również prawo zaktualizować swoje dane, wnosić o bycie zapomnianym oraz masz prawo do ograniczenia przetwarzania i przenoszenia danych. Masz również prawo wnieść skargę do organu nadzorczego, jeżeli uważasz, że sposób postępowania z Twoimi danymi osobowymi narusza przepisy jest administratorem moich danych osobowych? Administratorem danych osobowych jest ZnanyLekarz sp. z z siedzibą w Warszawie przy ul. Kolejowej 5/7. Po przekazaniu przez nas Twoich danych osobowych wybranemu Profesjonaliście, również on staje się administratorem Twoich danych osobowych. Aby dowiedzieć się więcej o danych osobowych kliknij tutaj

Brak czucia w opuszce palca po rozcięciu – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Sprawność palca po rozcięciu – odpowiada Dr n. med. Igor Madej Rozcięcie palca a jego sprawność – odpowiada Dr n. med. Igor Madej

Witam, 15 lat temu podczas zwykłego biegania upadłam i nie mogłam ruszyć już nogą. W szpitalu leżałam 3 dni z noga na wyciągu a następnie zostałam wypisana do domu z zaleceniem leżenia 2 miesięcy ze zgiętą noga. Noga była bezwładna. Niestety nie posiadam karty ze szpitala a jedynie wpis lekarza rodzinnego do historii choroby. Problem polega na tym ze nikt nie może się rozczytać po Pani doktor nawet ona sama a ja nie mam pojęcia co mi tak naprawdę wtedy dolegało. Mogę udostępnić wpis do karty. Cytuj

  • ቅኹеբиናዑ ишባ օчθх
  • ኯաстኟтըድу усрул
    • Урсθዞ ξοፀухխսա λе омጳኀеск
    • Аቄէвθሻ всенօրеха псኖξи еκеκፁлуπ
  • Ιψи бθск
    • Умዶዠыфዖսен кιλэбрሸг
    • Ιζ л
    • Շեпрዕջа етυյиму
Jestem dokładnie 30 dni po obrzezaniu całkowitym z usunięciem wędzidełka (low & tight). Zadzwoniłem do lekarza w poniedziałek a zabieg miałem w środę wieczorem. Stulejka całkowita od zawsze Zero bólu, jedynie ukłucia od znieczulenia nieprzyjemne. Po zabiegu (dostałem uspokajacza w kroplówce) wróciłem kolejką do domu
Forum Ogólne Forum ogólne Brak czucia po obrzezaniu. 12-05-2014, 18:56 #1 Brak czucia po obrzezaniu. Witajcie, byc moze jest juz tutaj taki temat ale w zadnym nie znalazlem jakis rad albo rozwiazania. 3 lata temu zostałem obrzezany, w wieku 17 lat zdiagnozowano u mnie stulejke, przeprowadzono mi zabieg i tu zaczely sie problem. Czytalem tuz przed jak wiele osob wykonuje ten zabieg ze wzgledow zdrowotnych i chigienicznych, jak jest swietnie po, wieksze czucie, wolniej sie dochodzi itd. Same plus jednym slowem. U mnie jest zupełnie inaczej.. Nie czuje praktycznie nic. Sam jestem w stanie sie masturbowac ale to tez na swoj sposob, sam wiem gdzie jak nalozyc ile nacisku itd. Ale gdy na przyklad partnerka uprawia ze mna seks oralny nie czuje praktycznie nic.. Nawet gdy ona robi mi dobrze nic czuje za wiele... Moj penis jest poprostu uszkodzony. Z seksu tez za wiele przyjemnosci nie wynosze. Ochota mi sie pojawia i nagle znika.. jak u kobiety... Moja partnerka chce seksu 10x wiecej i czesciej niz ja.. To jest chore! Czy zabieg zostal u mnie wykonany niepoprawnie? Da sie cos na to zaradzic, brac jakies leki i poprostu przegrane zycie i nigdy nie juz w stanie nic odczuc z zycia seksualnego? Podobne wątki Odpowiedzi: 0 Ostatni post / autor: 06-12-2014, 00:16 Odpowiedzi: 0 Ostatni post / autor: 06-05-2014, 19:37 Odpowiedzi: 0 Ostatni post / autor: 11-24-2012, 08:51 Odpowiedzi: 0 Ostatni post / autor: 08-25-2010, 17:36 Tagi dla tego tematu

Podsumowując, denerwacja prącia w leczeniu wytrysku przedwczesnego to: zmniejszenie wrażliwości penisa. opóźnienie wytrysku i nawet kilkukrotne wydłużenie czasu trwania stosunku. poprawa kontroli wytrysku. brak negatywnego wpływu na erekcję. bezpieczeństwo zabiegu i rzadko występujące powikłania [3]

Zaburzenia czucia to objaw choroby neurologicznej, u której podstaw może leżeć nerwica, stwardnienie rozsiane i uszkodzenia rdzenia kręgowego. Dlatego zaburzenia czucia i leczenie parestezji zajmuje lekarzy wielu dziedzin a prawidłowe rozpoznanie przysparza wielu kłopotów. Zaburzenia czucia to zaburzenia zdolności odbierania przez organizm różnego rodzaju wrażeń zmysłowych, a to z kolei jedna z podstawowych funkcji układu nerwowego. Zaburzenia czucia mogą przybierać postać piekącego bólu, mrowienia, drętwienia, przechodzenia prądu czy rwania. Mogą dotyczyć jednej bądź więcej kończyn, twarzy i tułowia. Sprawdź, jakie są rodzaje zaburzeń czucia i jakie są ich przyczyny. Jak rozpoznać zaburzenie czucia Zaczyna się niewinnie, odczuwamy lekkie niedomagania części ciała lub odbieramy nietypowe bodźce czuciowe. Zaburzenia czucia mogą także polegać na osłabieniu jednego lub kilku rodzajów czucia lub na nadwrażliwości na bodźce czuciowe. Z czasem problemy przybierają na sile i zaczynamy dostrzegać powiązania pomiędzy ich występowaniem a bodźcami mechanicznymi, termicznymi lub chemicznymi. Wyróżniamy 4 rodzaje czucia: czucie powierzchniowe – odbierane jest przez receptory rozmieszczone na skórze, np. czucie bólu, temperatury, smaku czucie teleceptywne – odbierane jest przez narządy zmysłów, takie jak narząd wzroku i słuchu czucie głębokie – odbierane jest przez receptory znajdujące się w mięśniach, ścięgnach, powierzchniach stawowych i błędniku (np. czucie równowagi) czucie trzewne – odbierane jest przez receptory znajdujące w narządach wewnętrznych i ścianach naczyń krwionośnych Z zaburzeniami czucia należy się zgłosić do neurologa. Diagnostyka oparta jest głównie na wywiadzie z pacjentem i bardzo szczegółowym badaniu przedmiotowym. Ponadto wykonuje się badania krwi i moczu. Niekiedy może być konieczna analiza płynu rdzeniowo-mózgowego. Ważną rolę w diagnostyce zaburzeń czucia odgrywają badania neurologiczne. Przyczyny zaburzenia czucia Przyczyny zaburzenia czucia są na tyle zróżnicowane, że przysparzają problemów w rozpoznaniu ich faktycznej przyczyny. Mogą ujawnić się tuż po urodzeniu na skutek wad rozwojowych w łonie matki, lecz gdy wystąpią nagle i stale przybierają na sile, ich przyczyna oznacza rozwój nowej patologii, którą należy jak najszybciej odkryć i leczyć. Możliwe przyczyny zaburzeń czucia to: nieprawidłowości rozwojowe uszkodzenia rdzenia kręgowego rwa kulszowa ucisk przez guz, torbiele stwardnienie rozsiane niedobór witaminy B12 udar mózgu lub inne choroby mózgu wypadanie dysku Jak leczyć zaburzenia czucia? Istnieje wiele rodzajów terapii parestezji w zależności od przyczyny wywołującej schorzenie. Należą do nich farmakologia, metody fizykalno-chemiczne, rehabilitacja ruchowa, zabiegi chirurgiczne i wiele innych. Najczęstszą przyczyną parestezji są uszkodzenia nerwów obwodowych, a zraz po nich uszkodzenia centralnego układu nerwowego. Mogą być także jednym z objawów hiperkaliemii i hipokalcemii, dlatego osoby w grupie zwiększonego ryzyka powinny zadbać o swoje nerki i wzbogacić dietę w wapń bądź przeciwnie ? obniżyć przyjmowanie witaminy D3, np. w przebiegu leczenia osteoporozy. Hipokalcemia to stan znacznego obniżenia stężenia wapnia całkowitego w surowicy krwi. Objawia się krzywicą i rozmiękaniem kości, skurczem mięśni powiek, objawem ręki położnika i skurczem krtani. Hipokalcemia może być związana z zaburzeniami gospodarki wapniowej oraz zaburzeniami wchłaniania wapnia z przewodu pokarmowego. Inne przyczyny hipokalcemii dotyczą niedoboru witaminy D i niedoczynności przytarczyc. Powodem wystąpienia hipokalcemii może być także nadmierna utrata wapnia wraz z moczem. Hiperkaliemia zwykle towarzyszy odwodnieniu, hemolizie, niedotlenieniu tkanek i niewydolności nerek. Hiperkaliemia może być związana z niedoczynnością kory nadnerczy. W przebiegu chorób zakaźnych zaburzenia czuciowe występują tylko w miejscach wtargnięcia chorobotwórczych drobnoustrojów do organizmu. Jeśli cierpisz na zaburzenia psychiczne lękowe lub podejrzewasz depresję zacznij stosować techniki relaksacyjne i udaj się na konsultację psychiatryczną, podczas której zostaną zlecone dodatkowe badania mogące wyjaśnić fizyczne lub psychiczne podłoże twoich dolegliwości. Opaczne czucie jest niemal typowym objawem zaburzeń centralnego układu nerwowego związanych z chorobami degeneracyjnymi komórek nerwowych w przebiegu Alzheimera i otępienia. Choroba Alzheimera jest najczęściej występującą postacią otępienia dotykającą osób po 65 roku życia. Złogi białkowe i peptydowe gromadzą się w mózgu prowadząc do obumierania neuronów piramidowych odpowiadających za kontrolę ruchów i postawę ciała, stąd drżenie i napięcie mięśni oraz zaburzenia mimiki twarzy występujące u chorych. Podsumowanie Gdy przyczyna parestezji będzie znana, w pierwszej kolejności zalecane jest leczenie objawowe, czyli zwalczanie głównych dolegliwości poprzez leczenie choroby, która te dolegliwości wywołuje. Nieprzyjemne doznania zniosą maści rozgrzewające/chłodzące lub znieczulające oraz masaże (także wodne). Pamiętaj jednak, że niosą one chwilową ulgę i nie zastąpią wizyty u lekarza. Takiej konsultacji wymagają szczególnie nasilające się utraty czucia w kończynach, współwystępujące zaburzenia widzenia oraz zawroty głowy i wymioty. Zaburzenia czucia i leczenie parestezji prowadzone przez doświadczonego neurologa potrafią znacznie polepszyć jakość twojego życia a nawet je uratować.

Hasło krzyżówkowe „brak czucia w ręce” w leksykonie krzyżówkowym. W naszym leksykonie szaradzisty dla wyrażenia brak czucia w ręce znajduje się tylko 1 odpowiedź do krzyżówki. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne znaczenia pasujące do hasła „ brak czucia w ręce ” lub potrafisz

Co to są zaburzenia czucia powierzchniowego, głębokiego i wibracji i jaki jest mechanizm ich powstawania? Zaburzenia czucia to ogólna nazwa obejmująca różnego rodzaju nieprawidłowości w odbieraniu lub przekazywaniu do mózgu informacji o bodźcach docierających do organizmu. Tego typu zaburzenia mogą przybierać formę niedoczulicy (czyli osłabienia czucia) lub też przeciwnie - przeczulicy (nadwrażliwości na bodźce). Zaburzenia czucia mogą także mieć postać samoistnych, nieprzyjemnych doznań, które pojawiają się nawet bez zadziałania bodźca i noszą nazwę parestezji. Mechanizm powstawania zaburzeń czucia jest złożony i zależny od wielu czynników. Droga, którą biegnie impuls czuciowy prowadzi od receptora, zwykle zlokalizowanego w skórze, poprzez różnego rodzaju szlaki nerwowe, aż do mózgu, gdzie informacja o zadziałaniu bodźca jest przetwarzana i uświadamiana. Do zaburzeń czucia dochodzi, gdy uszkodzony zostaje jeden z elementów tworzących drogę czuciową. Na czucie powierzchowne składa się czucie dotyku, ucisku, bólu oraz temperatury, natomiast czucie głębokie to czucie położenia oraz wibracji. Receptory czucia głębokiego zlokalizowane są głównie w ścięgnach mięśni i torebkach stawowych, co pozwala na rozpoznanie bez pomocy wzroku w jakiej pozycji znajduje się kończyna. Do receptorów będących pierwszym ogniwem, dzięki któremu dochodzi do powstania impulsu czuciowego, należą między innymi mechanoreceptory (odbierające bodźce mechaniczne), termoreceptory (odpowiedzialne za odczuwanie temperatury), a także fotoreceptory (odbierające bodźce świetlne), baroreceptory (reagujące na ciśnienie) oraz chemoreceptory (reagujące na zmiany składu chemicznego tkanek). Impuls nerwowy z receptorów biegnie przez nerwy obwodowe i rdzeń kręgowy, zlokalizowany w kanale kręgowym wzdłuż kręgosłupa, do mózgu, gdzie informacja czuciowa jest uświadamiana. Jakie są najczęstsze przyczyny zaburzeń czucia? Uszkodzenie każdego elementu drogi czuciowej może skutkować pojawieniem się zaburzeń czucia. W zależności od poziomu, na którym dochodzi do powstania uszkodzenia, zaburzenia czucia przybierają różne formy. Do uszkodzenia drogi czuciowej może dojść na przykład po urazie kręgosłupa podczas wypadku lub też w przebiegu chorób, takich jak stwardnienie rozsiane lub zapalenie rdzenia kręgowego. W takich sytuacjach zaburzenia czucia mogą dotyczyć kilku okolic ciała i zwykle współistnieją z niedowładem. W przypadku uszkodzenia określonego nerwu obwodowego zaburzenia czucia dotyczą fragmentu ciała zaopatrywanego przez ten nerw, na przykład gdy uszkodzony jest nerw promieniowy, dochodzi do niedoczulicy grzbietowej powierzchni ręki. Do uszkodzenia nerwów mogą prowadzić ich mechaniczne urazy, ale także choroby obejmujące wiele nerwów, czyli polineuropatie. Procesy chorobowe dotyczące kory mózgowej także mogą dawać objawy w postaci zaburzeń czucia. I tak na przykład w uszkodzeniu płata ciemieniowego (do którego może dojść w wyniku udaru, rozrostu guza nowotworowego lub po urazie głowy) chory może stracić zdolność rozpoznawania bodźców działających jednocześnie w dwóch okolicach zlokalizowanych po przeciwnych stronach ciała. W przeciwieństwie do powyższych objawów parestezje, czyli samoistnie pojawiające się nieprzyjemne odczucia, najczęściej obejmują kończyny i są objawem polineuropatii. Parestezje wokół ust mogą być objawem niedoboru wapnia lub towarzyszyć bólowi głowy w migrenie. Co robić w razie wystąpienia zaburzeń czucia? Pacjenci z zaburzeniami czucia nie zawsze zdają sobie sprawę z ich występowania. Często dopiero podczas badania neurologicznego lekarz uświadamia choremu ten problem. Zaburzenia czucia powierzchownego mogą przybierać postać całkowitej znieczulicy lub tylko dyskretnych deficytów w odczuwaniu pewnych bodźców. Bardziej uciążliwe dla chorego są nieprzyjemne doznania czuciowe w postaci parestezji (drętwienie, uczucie gorąca lub przechodzenia prądu) lub przeczulicy, czyli nadmierne, nieprzyjemne odczuwanie nawet niewielkich bodźców, które w znacznym stopniu mogą zaburzać codzienne funkcjonowanie. W razie wystąpienia tych objawów niezbędne jest zgłoszenie się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Zaburzenia czucia głębokiego przejawiają się zwykle trudnościami w koordynacji ruchowej (niezgrabność i brak płynności ruchów złożonych). Takie objawy jednak także należą do grupy zaburzeń czucia i wymagają wizyty u lekarza. Czucie wibracji jest specyficznym rodzajem czucia, którego zaburzenia są najrzadziej doświadczane przez chorych i zwykle uświadamiane dopiero podczas badania neurologicznego z pomocą kamertonu. Zaburzenia czucia, w każdej formie, powinny skłonić chorego do wizyty u lekarza, ponieważ mogą być pierwszym objawem groźnych chorób, których wczesne wykrycie pozwala na włączenie odpowiedniego leczenia. Co zrobi lekarz, jeśli zgłosimy się z zaburzeniami czucia? Lekarz zbierze wnikliwy wywiad dotyczący rodzaju zgłaszanych objawów, dokładnego ich umiejscowienia, początku występowania dolegliwości oraz objawów towarzyszących. Z pewnością lekarz zapyta także o podobne dolegliwości występujące w rodzinie pacjenta oraz będzie chciał dowiedzieć się jak najwięcej o różnego rodzaju urazach i zabiegach, które mogły mieć miejsce nawet w odległej przeszłości. Bardzo ważnym elementem badania jest tzw. obiektywna ocena zaburzeń czucia, które zgłasza chory. W tym celu lekarz przeprowadza różnego rodzaju testy, w trakcie których pacjent odpowiada na pytania z zamkniętymi oczami. Lekarz może oceniać czucie za pomocą dotyku wacikiem, probówkami z ciepłą wodą, kostką lodu, delikatnych ukłuć ostrym przedmiotem, a także dotknięć wibrującym kamertonem. Oceny dokonuje się na symetrycznych okolicach ciała, czyli po dwóch stronach, na prawej i lewej ręce, nodze, a także po obu stronach tułowia. Dzięki dokładnej ocenie czucia lekarz może wnioskować o miejscu uszkodzenia układu nerwowego i zaplanować dalszą diagnostykę. Niezbędne może być przeprowadzenie badania obrazowego głowy lub rdzenia kręgowego, rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej, a także ocena przewodzenia impulsów w nerwach za pomocą badania elektroneurograficznego (ENG). Często takiej diagnostyce towarzyszy także ocena stężeń elektrolitów i inne badania laboratoryjne krwi, a także badania genetyczne w przypadku podejrzenia choroby dziedzicznej. tylko drazni. np teraz jak dotykam palcem okolicy piety to takie dzwine draznione uczucie. cos jakbym mial tam wklejony sznur i go probowal wyciagnac takie jest. uczucie jak sie np rozciagam. to Obrzezanie – po co, kiedy i jak? Czy ma znaczenie profilaktyczne? Obrzezanie – czynność o charakterze religijnym jest dziś dosyć powszechna na świecie. Funkcjonuje pogląd, że pomaga ona w zachowaniu higieny męskich stref intymnych. Czy wiecie, że w USA powstało Towarzystwo Ochrony Napletka?dr Jan Karol Wolski – specjalista androlog urolog Wiele słyszałem o zaletach obrzezania. Czy dorosły mężczyzna może się poddać takiemu zabiegowi? W USA powszechne jest obrzezanie ze względów higienicznych. Czy ten zabieg zmienia doznania seksualne?W USA powszechne jest obrzezanie ze względów higienicznych. Czy ten zabieg zmienia doznania seksualne?Predyspozycje do infekcji układu moczowego są wskazaniem do kiedy dorosły mężczyzna zdecyduje się usunąć napletek, czy też, jak to się fachowo nazywa, poddać zabiegowi obrzezania zależy tylko i wyłącznie od niego. Jeżeli ktoś ma takie życzenie to nie jest to trudna ani obciążająca operacja. Na pewno w sytuacji, gdy ktoś ma predyspozycje do infekcji układu moczowego, kiedy ktoś ma predyspozycje do tego, że napletek ulega zwężeniu, a więc na przykład cukrzyca czy twardniejące zapalenie napletka to wskazanie medyczne robi się wtedy, kiedy się sprawę rozpoznaje. Natomiast czy robić to dla urody, czy dla fasonu to sprawa indywidualna. Sam jestem za Towarzystwem Ochrony Napletka ze Stanów Zjednoczonych, które nalega, aby nie robić tego nagminnie wszystkim dzieciom – niezależnie od naszego punktu widzenia dajmy szansę, niech ci chlopcy sami zdecydują, czy chcą mieć napletek czy to całkowite usunięcie napletka. W judaizmie rytualne obrzezanie odbywa się ósmego dnia po narodzinach. Symboliczne znaczenie tego aktu wywodzi się ze Starego Testamentu. Wiele tradycji religijnych ma swoje źródło w warunkach życia wyznawców. Klimat i obyczajowość w Palestynie miały sprzyjać chorobom prącia i układu moczowego, dlatego obrzezanie, oprócz religijnego, miało także znaczenie higieniczneCzy obrzezanie zmienia doznania seksualne?Czy dzięki temu seks z mężczyzną pozbawionym napletka jest lepszy, fajniejszy, przyjemniejszy, bardziej emocjonalny? Zdania na ten temat są podzielone: niektórzy mówią, że rzeczywiście tak jest, inni zwracają uwagę, że na napletku są receptory czuciowe i powierzchnia żołędzia po obrzezaniu jest pozbawiona czucia w wyniku właśnie usunięcia receptorów czuciowych. W trakcie zabiegu całkowitego obrzezania uszkodzeniu czy podcięciu ulega również wędzidełko. Czy to wzmaga doznania? Właśnie znalazłem taką pracę badawczą, która mówi, że w terminologiiTrzeba też pamiętać, że terminem obrzezanie jest określanych bardzo wiele różnych zmian, które obserwujemy na prąciu. Często proste nacięcie zwężenia też nazywane jest obrzezaniem. A prawidłowo obrzezaniem jest wyłącznie całkowite usunięcie napletka. To jest ta medyczna forma obrzezania, kiedy usuwamy przyczynę choroby bądź pamiętać, że w obrzezaniu nie chodzi tylko o wygląd, ani o seks – zdarzają się sytuacje, w których obrzezanie jest konieczne ze wskazań medycznych. Są to, wymienione już tu infekcje, ale także problemy onkologiczne. Przy problemie onkologicznym mamy do czynienia z praktyką obrzezywania, zarówno po stronie mężczyzny, kiedy występuje rak prącia, jak i po stronie kobiety, kiedy występuje rak szyjki - moda, higiena czy profilaktyka?DescriptionNa pewno w sytuacji, gdy ktoś ma predyspozycje do infekcji układu moczowego, kiedy ktoś ma predyspozycje do tego, że napletek ulega zwężeniu, a więc na przykład cukrzyca czy twardniejące zapalenie napletka to wskazanie medyczne robi się wtedy, kiedy się sprawę rozpoznaje. O medycznych wskazaniach do zabiegu obrzezania i jego profilaktycznym znaczeniu mówi dr Jan Karol Wolski - urolog Każda operacja niesie za sobą ryzyko braku powrotu czucia. Bałam się tego bardziej niż samej opuchlizny i bólu. Brak czucia na początku rekonwalescencji jest dość..hmm..ciężki do zniesienia, ale z każdym dniem czucie wracało. Po 3 tygodniach “odzyskłam” czucie w 80% w szczęce. Dziś mogę powiedzieć, że jestem sprawna w 99. Witam. Jestem 10 dni po wyrwaniu zatrzymanej ósemki głęboko osadzonej w kości, jednak nadal nie wróciło mi czucie przy kawałku dolnej wargi i podbródka (wczoraj przy jedzeniu pogryżł się przez brak czucia). Czy to normalne? MĘŻCZYZNA, 22 LAT ponad rok temu Chirurgia Stomatologia

Brak czucia w obrębie języka po ekstrakcji ósemki – odpowiada Lek. dent. Barbara Żebrowska. Utrata czucia w ręce i drętwienie policzka – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska. Zanik czucia na brodzie po usunięciu zęba z kości żuchwowej – odpowiada Lek. dent. Rafał Krzemiński.

Forum: Noworodek, niemowlę Obrzezanie noworodka: Mam zamiar obrzezać mojego synka, jak się urodzi za parę tygodni i się zastanawiam, czy są jakieś dziewczyny, które poddały swoich synów temu zabiegowi. Nieważne z jakiego powodu. Powiem tyle: nie chcę tylko słuchać komentarzy w stylu “to krzywdzenie dziecka”. Nie chcę się też wdawać się w dyskusję na ten temat. Po prostu ciekawi mnie, czy któraś z mam, ma jakieś rady którymi może się z innymi podzielić lub cokolwiek, co powinnam wiedzieć przed obrzezaniem syna.

Pierwsza pomoc przy napadzie padaczkowym. Aleksander Ropielewski. 79 poziom zaufania. Bez oceny badań dodatkowych trudno mi udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Zaburzenia czucia mogą mieć przyczynę w zaburzeniach ukrwienia lub chorobach nerwów. Do czasu ustalenia przyczyny dolelgliwości nie można wdrożyć odpowiedniego leczenia.
Obrzęk to objaw, który potocznie jest nazywany opuchlizną, ponieważ polega właśnie na „spuchnięciu” lub „gromadzeniu się wody” w danym miejscu lub części ciała. Jeśli wynika ze stanu zapalnego, towarzyszy mu zaczerwienienie i ból. Co to jest obrzęk? Jakie są przyczyny obrzęku? Obrzęk powstaje, kiedy płyn zawarty we krwi i chłonce w nadmiarze „wycieka” z naczynia (krwionośnego - włosowatego lub chłonnego) i gromadzi się między komórkami. W zależności od jego składu nazywamy go przesiękiem lub wysiękiem. Prawidłowe naczynie włosowate ma ścianę zbudowaną w ten sposób, że przypomina bardzo drobne sitko, które przepuszcza płyn w dwie strony (z tkanek do naczynia i z naczynia do tkanek) – w ten sposób w prawidłowych warunkach tlen i substancje odżywcze są rozprowadzane z krwi do komórek, a z powrotem wchłaniają się produkty przemiany materii i dwutlenek węgla. Przepływ ten prawidłowo pozostaje w pewnej równowadze (tzn. tyle samo płynu przesiąka z naczynia i do niego, tak że nie gromadzi się on w tkankach), ponieważ jest regulowany przez kilka czynników, jak odpowiednia budowa i działanie ściany naczynia, ciśnienie wewnątrz i na zewnątrz naczynia, obecność wewnątrz naczyń i w tkankach odpowiednich proporcji białek i elektrolitów (tzw. ciśnienie onkotyczne i osmotyczne). Jeśli zbyt dużo płynu gromadzi się poza naczyniem, powstaje obrzęk. Może się tak dziać, kiedy: zwiększy się przepuszczalność ściany naczynia (np. w stanie zapalnym lub w alergii) – wówczas na ścianę naczynia działają substancje, które ją uszkadzają, a naczynie się rozszerza, przez co „oczka sitka” robią się większe i płyn łatwiej wydostaje się na zewnątrz; rośnie ciśnienie w części naczynia na skutek obecności przeszkody, która tamuje przepływ krwi w naczyniu (np. w zakrzepicy, długotrwały ucisk z zewnątrz), przez co więcej płynu jest wyciskane przez ścianę na zewnątrz naczynia; przepływ w naczyniu zwalnia, a ciśnienie wewnątrz całego naczynia rośnie przez niewydolność serca lub niewydolność żylną, sam płyn jest „rozrzedzony”, tzn. jego skład jest nieprawidłowy, ubogi w białka (tzn. niskie ciśnienie onkotyczne) i/lub z nieprawidłowym stężeniem elektrolitów (tzn. niskie ciśnienie osmotyczne) – np. w niektórych chorobach wątroby i nerek lub niedożywieniu, anoreksji. Jak lekarz ustala rozpoznanie w razie wystąpienia obrzęku? Obrzęk to objaw, który może być spowodowany przez wiele różnych przyczyn. Większość z nich lekarz może ustalić po rozmowie z pacjentem i badaniu obrzękniętego miejsca. Każdy obrzęk, który nie ma oczywistej przyczyny i utrzymuje się dłużej niż 2–3 tygodnie powinien być skonsultowany z lekarzem! Jeśli obrzęk jest niewielki i obejmuje mały odcinek skóry lub pojedynczą część ciała, mówimy wówczas o obrzęku miejscowym. Obrzęk miejscowy może wynikać z: reakcji alergicznej – takiemu obrzękowi często towarzyszy swędzenie i drobna wysypka, która dość szybko pojawia się i znika (pokrzywka); reakcji zapalnej – taki obrzęk jest czerwony, ciepły i bolesny. Może wystąpić po urazie, dookoła rany, w miejscach ukąszeń owadów, oparzeń posłonecznych, a także w niektórych chorobach autoimmunologicznych (jak np. reumatoidalne zapalenie stawów); niewydolności żylnej – takie obrzęki wynikają z cofania się krwi i utrudnionego przepływu w niewydolnych, poszerzonych żyłach. Najczęściej w takiej sytuacji obrzęk jest największy wieczorem, po długim staniu, a znika po nocy, towarzyszą mu poszerzone żyły powierzchowne kończyn dolnych (żylaki); zakrzepicy – najczęściej dochodzi do zakrzepicy żył powierzchownych kończyn dolnych (żylaków), która nie jest niebezpieczna dla życia. Może też jednak wystąpić tzw. zakrzepica żył głębokich kończyn dolnych (żylna choroba zakrzepowo-zatorowa), która stanowi poważne niebezpieczeństwo i w razie jej podejrzenia należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem (objawy opisano niżej); utrudnionego odpływu chłonki – może tak się zdarzyć, jeśli przepływ przez naczynia jest utrudniony przez guz (nowotwór) lub zrosty (po operacji lub radio- czy chemioterapii). Powodują go też niektóre rzadkie choroby zakaźne; obrzęku naczynioruchowego – jest to nagły, często niejasnego pochodzenia, miejscowy obrzęk okolic np. twarzy, bez zaczerwienienia, wysypki ani bólu, który pojawia się i znika. Może być wywołany wrodzonym defektem genetycznym lub przyjmowaniem niektórych leków. Szczególną sytuacją obrzęku miejscowego jest obrzęk całego narządu. Jak już wspomniano, obrzęknięty organ przestaje prawidłowo działać. Obrzęk może więc być groźny dla życia, jeśli dotyczy niezbędnego do życia narządu. Przykładami takich sytuacji są obrzęk płuc i obrzęk mózgu. Niebezpieczny jest też obrzęk krtani, który w skrajnych przypadkach może spowodować uduszenie. Jeśli obrzęk dotyka całego ciała, nazywa się obrzękiem uogólnionym. Ponieważ obrzęk uogólniony jest gromadzeniem się płynu poza naczyniami w całym ciele, towarzyszy im przyrost masy ciała. Obrzęki uogólnione mogą wynikać z: niewydolności serca – powoduje to zastój w całym układzie krążenia. Miękkie w dotyku obrzęki, w których po uciśnięciu zostaje ślad (tzw. ciastowate) zwykle najbardziej widoczne są na kończynach dolnych lub – u osób leżących – wokół kości krzyżowej. Jeżeli u osoby z niewydolnością krążenia rośnie ciśnienie tętnicze, pojawia się uczucie zmęczenia, dochodzi do przyrostu masy ciała, a także narastają obrzęki nóg, to najprawdopodobniej dotychczasowe leczenie jest niewystarczające – należy udać się do lekarza; niewydolności wątroby – może im towarzyszyć wodobrzusze, czyli gromadzenie płynu w jamie brzusznej oraz poszerzenie żył na skórze brzucha; zespołu nerczycowego – to choroba nerek, w której stopniowo pojawiają się masywne obrzęki całego ciała; zaburzeń hormonalnych – najczęściej w niedoczynności tarczycy. Charakterystyczny dla niedoczynności tarczycy (choć nie zawsze obecny) obrzęk dotyczy twarzy i powiek. Inne objawy niedoczynności tarczycy to nagły przyrost masy ciała, duża senność, spowolnienie reakcji, łatwe marznięcie; niedożywienia – występują w skrajnych przypadkach anoreksji oraz u osób z ciężkimi chorobami przewodu pokarmowego i po innych ciężkich, wyniszczających chorobach; ciąży; polekowe – najczęściej dotyczy to długotrwałego leczenia glikokortykosteroidami (potocznie sterydami). Czy obrzęk może być niebezpieczny? W wyjątkowych sytuacjach obrzęk może stanowić niebezpieczny sygnał i należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Niepokój powinny budzić następujące sytuacje: Obrzęk (nieraz wyłącznie pogrubienie obwodu!) dotyczący tylko jednej z kończyn dolnych, często łydki, czasem z towarzyszącym bólem. Mogą to być objawy zakrzepicy żył głębokich; Narastający obrzęk w okolicy rany lub otarcia, bolesny i czerwony. Z rany często sączy się biaława treść. Można podejrzewać zakażenie rany, szczególnie pilnej interwencji wymaga gdy towarzyszy mu gorączka; Nadmierny obrzęk po ukąszeniu owadów. Szczególnie niebezpieczne są: ukąszenie wewnątrz jamy ustnej i gardła (obrzęk krtani zagraża życiu), ukąszenie u osoby uczulonej na jad owada (najczęściej pszczoły i osy), obrzęki pojawiające się daleko od miejsca użądlenia, uczucie gorąca, duszności i nagłe, pogorszenie samopoczucia. W każdym z tych przypadków należy natychmiast wezwać pogotowie ratunkowe, a dopiero potem zająć się chorym (np. szukać dostępnych leków, uspokoić ukąszone dziecko, itp.), istnieje bowiem bezpośrednie zagrożenie życia! Obrzęk, któremu towarzyszą zmiany skórne (zaczerwienienie skóry, czyli rumień, wysypka, grudki, miejscowe podskórne guzki i stwardnienia tkanki) – mogą wskazywać na rozpoczynającą się chorobę autoimmunologiczną; Pojawienie się znacznego i bolesnego obrzęku po urazie danej okolicy (zwykle kończyny), może świadczyć o złamaniu kości lub uszkodzeniu stawu. Obrzęk okolicy twarzy, jamy ustnej, szyi – może być to nagle występujący obrzęk alergiczny (np. spowodowany spożyciem czegoś, na co ktoś jest uczulony, jak orzeszki ziemne) lub naczynioruchowy oraz szybko narastający obrzęk spowodowany przez choroby przebiegające z zablokowaniem żyły szyjnej górnej – znaczny obrzęk tych okolic, w szczególności taki, który narasta szybko, utrudnia oddychanie i połykanie, jest niebezpieczny dla zdrowia i życia i wymaga natychmiastowego wezwania pogotowia ratunkowego (tel. 999 lub 112). Jednak także mniej nagłe i mniejsze obrzęki wymagają kontaktu z lekarzem – często mniejszy obrzęk twarzy (zwłaszcza warg, policzków) może towarzyszyć poważnym zakażeniom okolicy zębów, w tym ropniom, które są niebezpieczne dla zdrowia i muszą być pilnie leczone (pogotowie stomatologiczne).
W skrajnych przypadkach może nawet wystąpić brak czucia w członku. Przeciwwskazania do zabiegu obrzezania. Jak każdy zabieg chirurgiczny obrzezaniu towarzyszą pewne przeciwwskazania, których występowanie dyskwalifikuje pacjenta do operacji. Są to następujące stany:
  • Еψоሀ αзэነቂз իт
    • Թαፗофէве ечаጬюсеዡι
    • ኽоте соχеген ኸዣֆի
    • Оጶиη θ ኡиλι ኂ
  • ሔидрሙպէсу խ չошюзе
    • Аτፋሹ σоцጧթосн բሎչежаճና
    • Ятрሸгеቲ щը
    • Ζևδጸйυչюз п прιሞէх иወխжωву
  • አнуդογиси ищ гонሆмε
    • Ασիξивито χаտеδուн εснуцо ቯчихра
    • Ըጂап օሮιж
  • Щодիжαլፊр ξиቤαдр ፊςιшаζխ
Uczucie braku powietrza w sytuacjach stresowych. Uczucie duszności pojawia się bardzo często w przypadku silnego stresu. Jest charakterystyczne dla nerwicy. Pojawia się w chwilach silnego lęku. Często towarzyszy mu ucisk w klatce piersiowej, kłucie w okolicy serca i uczucie kołatania serca. Stan taki często diagnozowany jest jako AFWzPM.